Record Mania - Emotional Elvis kills the devil inside his head

Emotional Elvis strikes again!

Met de nieuwe EP 16 minutes of hardcore music begeven Michel Geelen en kornuiten zich exact één jaar na het wat lauwe Dusbaba album weer op het stevige pad der gitaarrock. En dat bevalt goed. Strakke drumpartijen, scheurende gitaren en de nodige sampeltjes werken aanstekelijk en nodigen uit om de dansvloer onveilig te maken. Bij Apples for breakfast is het onmogelijk niet mee te gaan zingen en het zou me niet verbazen wanneer het een radiohit zou worden. Absolute favoriet voor mij is echter het funky nummer This is the time.
Jammer dat de EP zo kort is. In minder dan 15 minuten (!) is de pret voorbij, terwijl je als luisteraar dan net warm begint te lopen. Wie de ietwat brutale CD cover ziet, zou kunnen denken dat Emotional Elvis z‘n snor heeft gedrukt voor de muzikale uitdaging ten gunste van het artwork. Niets is echter minder waar. Soms geldt nou eenmaal zoals ze hier in Berlijn zeggen: in der Kürze liegt die Würze. Of in goed Nederlands: Minder is meer. Enjoy.

Mijn waardering: ★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

PS: Michel speelt op 26 februari met zijn andere band googoomuck in de Amsterdamse Melkweg op de Lux Interior RIP Memorial.

Record Mania - Een helse rit met googoomuck

Enkele dagen geleden viel er weer een CD van mijn langjarige vriend Michel in de bus. Hoewel we elkaar niet meer zo vaak kunnen zien, houdt hij me steeds op de hoogte van zijn muzikale activiteiten. En dat zijn er nogal wat.
Nog geen vier maanden geleden bracht hij met het album A girl called M de eighties weer kort tot leven. „M“ riep bij mij herinneringen op aan een Cure concert dat eindigde in de straten van Heereveen. We kwamen veel te laat aan en misten alle voorbands en een aantal nummers van The Cure en na afloop de laatste trein. Noodgedwongen sliepen we onder een aantal dozen die we in een container hadden gevonden. Ik hoor nog steeds het geklapper van mijn tanden in die stille, o zo koude nacht.
Met zijn nieuwe band googoomuck zet Michel weer een andere stap op het muzikale pad. Dit keer geen duistere new wave klanken, maar snelle gitaren, zeurende orgeltjes en psychedelische riedeltjes die de oren bekoren. De naam van de band verwijst naar een nummer van The Cramps en dan weet je het eigenlijk wel.
Het eerste nummer is het begin van een Höllenritt die uiteindelijk zal eindigen in het graf. De CD roept bij mij meteen associaties op met de film Death Proof van Quentin Tarantino, één van mijn favoriete regisseurs. Ik weet niet of ik me tijdens het luisteren meer als Stuntman Mike voel of als zijn slachtoffers, die hij met zijn muscle car de dood in jaagt. Take you down tonight, Soultrash Part 2 of Nymphomaniac zouden in ieder geval niet hebben mistaan op de soundtrack.
Get up on your feet geeft de luisteraar even de mogelijkheid om door te ademen, maar de ondergang is nabij. Back to the grave sleept je onherroepelijk mee de eindeloze duisternis in.
Aan googoomuck kun je niet ontsnappen.

Mijn waardering: ★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Record Mania - Red Zone Cuba - Visitors from another world

Take it or leave it staat er op de achterkant van het nieuwe Red Zone Cuba album. En zo is het. Dit is geen plaat voor tere zieltjes. Maar ook niet voor liefhebbers van rechttoe rechtaan herrie. Daarvoor zijn de melodietjes te complex en te goed doordacht in elkaar gezet.
Visitors from another world is een fantastische plaat die van begin tot eind boeiend, afwisselend en meeslepend is. Ze is een wervelstorm, die je omhoog tilt en je na het verstommen van de laatste tonen met een smak terug op de aarde smijt. De perfecte mix van surf, garage en heavy metal is een genot voor het oor en de buitenaardse geluidjes die subtiel in de songs verweven zijn, geven je het gevoel in een heerlijk slechte science fiction film te zitten.
De titelsong vind ik zeer gewaagd en geslaagd. Voor mij moet een instrumentaal nummer heel goed in elkaar zitten om me te kunnen overtuigen. Dat is bij Visitors from another world absoluut het geval. Heerlijke surfgitaren binden de strijd aan met jengelende orgeltjes en houden het nummer goed op dreef. Mijn favoriet is echter Roll On . Zelden heb ik een mondharmonica zo‘n drive aan een nummer horen geven. Roll On is een zeurende en zuchtende trein die alsmaar voortdendert zonder naast het spoor te raken. Uitzonderlijk is ook King of the underground. Het nummer doet me sterk aan The end van The Doors denken en weet precies dezelfde onheilspellende, klagende toon te bereiken. Een waardige afsluiter.
Red Zone Cuba klinkt op Visitors from another world niet alleen vet en smerig, maar vooral ook professioneel en kan zich daarom op elk festival, groot én klein, laten zien. Hell yeah!



Mijn waardering: ★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Record Mania - Emotional Elvis - The Johnny Dusbaba EP

De produktieve Eindhovense band Emotional Elvis heeft weer een nieuw plaatje uitgebracht, dat de niet alledaagse naam The Johnny Dusbaba EP draagt. Wie niet weet wie Johnny Dusbaba is hoeft zich niet te schamen. Het is de naam van een in de vergetelheid geraakte Ajacied. Dat zegt echter niet per definitie iets over de kwaliteit van de plaat. Daar is net als het vorige werk van Michel Geelen en consorten niets mis mee.
Toch ben ik na de mooie voorganger Sounds Like Music een beetje teleurgesteld. De nummers zijn kleine miniatuurtjes, aardige liefdesliedjes die lekker in het gehoor liggen, maar naar ik vrees hetzelfde lot beschoren zijn als Dusbaba. Dat is jammer, want Emotional Elvis heeft genoeg potentie om een plaatsje in de eregalerij te krijgen.
Op Sound of Music was het Michel Geelen en consorten gelukt om veel stijlen samen te kneden tot een zinderend, ja soms duivels, maar vooral spannend geheel. De plaat gaf een goede indruk van de enorme creativiteit en diversiteit die er achter Emotional Elvis steekt. Op de nieuwe EP is hiervan niet meer zoveel overgebleven.
De enige echte verrassing is de gastbijdrage van de Eindhovense rapper Macro, die in het openingsnummer Centerfold Kisses een aantal woorden in het Nederlands ten beste geeft. Mijn favoriete nummer is echter Head Down, dat zich langzaam en onopvallend ontwikkelt tot een krachtige, mooie song. Geelen‘s meer pratende dan zingende stem klinkt een beetje duister en doet heel in de verte aan Lou Reed denken. Dat is een compliment. De overige drie nummers zijn aardige popliedjes, niet meer en niet minder.
Voor wie zelf een oordeel wil vellen is de EP gratis te beluisteren op MySpace. Het album Sounds Like Music kan besteld worden via de website van Emotional Elvis.

Mijn waardering: ★★



★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top