Berlijnse Notities - Fietsen langs de Muur

In 2006 ben ik samen met een collega begonnen, de zogenaamde Berliner Mauerweg te fietsen. De fietsroute is 160 kilometer lang en volgt de voormalige grens tussen West-Berlijn en de vroegere DDR. Dankzij de oude zogenaamde kolonnenwegen, waarlangs de grenssoldaten patrouilleerden, beschikt Berlijn nu over deze fantastische fietsroute, die je langs interessante, mooie, bekende en onbekende plekjes in de stad voert. Op diverse plaatsen langs de route zijn nog restanten van de Muur terug te vinden. Ook staan er hier en daar gedenktekens of informatieborden om de geïnteresseerde fietser over een stukje geschiedenis of een tragisch voorval te informeren.

Afgelopen zondag hebben we de voorlaatste etappe gefietst van Hohen Neuendorf naar Nordbahnhof. Het was het laatste stuk langs de buitengrens van de stad. Het grootste deel van de route voerde ons weer terug naar het zuiden, richting het hart van Berlijn. De etappe gaf een mooie impressie van de diversiteit van Berlijn. Het eerste uur fietsten we door bossen, langs meertjes en door het beschermd natuurgebied Tegeler Fließ. Het landschap deed me een beetje aan Zuid-Limburg denken en niets duidde erop, dat we ons in een wereldstad bevonden. In het idyllische, landelijke dorpje Lübars, lastten we een korte pauze in om in de tuin van café Dorfkrug iets te drinken. Terug op de fiets, zagen we in de verte de Fernsehturm als een vreemde eend in de bijt liggen. Hij lag beslist 20 kilometer weg van het landweggetje waar wij ons bevonden. Sneller dan verwacht begon de bebouwing toe te nemen en opeens stonden we voor S-Bahnhof Wollankstrasse. Ik was een beetje treurig omdat het vanaf nu voorbij zou zijn met de groene routes. Alles wat nu nog komt is bekend terrein en dat vind ik jammer, want juist het ontdekken van de onbekende vlekjes in Berlijn maakte het fietsen langs de Mauerradweg zo spannend.

Hieronder heb ik een aantal linken opgenomen naar plekjes die voor mij het hoogtepunt van de route vormden. Wie de route, of een deel ervan, zelf een keer wil gaan fietsen en meer informatie of tips wil, kan graag reageren op deze posting.

- Fietspad langs de Griebnitzsee dat langs villa‘s voert, waar tijdens de Potsdamer Konferenz in 1945 de staatshoofden Harry Truman, Winston Churchill en Josef Stalin verbleven
- Café in Bahnhof Griebnitzsee
- Klein Glienicke
- Overtocht met het veer van Wannsee naar Kladow
- Sacrower Heilandskirche & Schloss
- Hahneberg met schitterend uitzicht over noordwest Berlijn
- Museum in wachttoren Nieder Neuendorf
- Erlengrund & Fichtewiese, waar je in de zomer heerlijk kunt zwemmen
- Invalidensiedlung Frohnau
- Natuurgebied Tegeler Fliess
- Lübars
- Schlesischer Busch en omgeving
- Alle Berlijnse exclaves

Impressies van de laatste etappe


Natuurgebied Tegeler Fliess © balanda 2008


Lübars © balanda 2008


Fernsehturm vanaf de dorpsgrens van Lübars © balanda 2008


Sowjetisches Ehrenmal in Volkspark Schönholzer Heide
© balanda 2008

Filmtip - The Diving Bell and The Butterfly

En omdat ik nu toch bezig ben, wil ik graag ook nog even de film The Diving Bell and The Butterfly onder de aandacht brengen.
Ooit van Locked-In-Syndrom gehoord? Ik kan alleen maar zeggen dat het mijn worst nightmare is. Mensen die aan dit syndroom leiden zitten opgesloten in hun lichaam, dat na een herseninfarct heeft besloten niet meer te functioneren. De vroegere Elle redacteur Jean Dominic Bauby geraakte in deze toestand en kon alleen nog met zijn linkeroog knipperen.
Over zijn leven gaat de film en ik kan niet anders zeggen dan dat het een waar meesterwerk is geworden. Het is geen documentaire, maar een speelfilm die is gebaseerd op het boek dat Bauby heeft geschreven tijdens zijn ziekte. Hij heeft zijn gedachten met het knipperen van zijn oog kenbaar gemaakt aan een dame van een uitgeverij. Zij begon met het opzeggen van het alfabet en hij knipperde met zijn oog zodra de juiste letter voorbij kwam. Ik vind het schier onvoorstelbaar dat iemand in een dergelijke toestand zoveel wilskracht kan tonen. Ik ben Bauby zeer dankbaar hiervoor, want zijn boek heeft een belangrijke boodschap voor iedereen. Het laat je anders naar de wereld kijken en maakt duidelijk dat geluk en gezondheid je waardevolste bezit zijn.
Vaak hoor je dat het boek beter is dan de film, of andersom. Niet bij The Diving Bell and The Butterfly. De film is eerder een aanvulling op het boek en weet je op ongelofelijke wijze mee te slepen in de claustrofobische wereld van Bauby. Er is geexperimenteerd met de camera om de kijker het gevoel te geven hoe het is, om maar met een oog te kunnen zien vanuit een starre, liggende positie. Artsen en verpleegsters vliegen van hot naar her en zijn soms maar half te zien, omdat ze zich deels buiten het blikveld van Bauby bevinden. Op andere momenten vult een gezicht het hele doek, omdat het slechts enkele centimeters van zijn gezicht is verwijderd.
Bauby stierf slechts enkele dagen nadat zijn boek verscheen. Toeval? Ik denk het niet. In het laatste hoofdstuk vraagt hij zich af of er op deze wereld een sleutel is die zijn duikersklok kan openen. Hij meent dat hij die sleutel ergens anders moet zoeken en maakt zich klaar om op zoek te gaan.



Mijn waardering: ★★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Berlijnse Notities - The Kills live im Maria

Ik heb mijn blog een beetje verwaarloosd de laatste tijd. Soms heb ik er te weinig tijd voor. Er is ook altijd wel weer wat te doen. Leuk natuurlijk, om over te schrijven, maar je moet er dan wel voor gaan zitten. Dat lukt helaas niet altijd.
Een optreden van The Kills heeft me echter weer de nodige energie gegeven om een posting te plaatsen. Anderhalve week geleden speelde dit Britse tweemansvrouws bandje in de bekende Berlijnse club Maria am Ostbahnhof (ook wel Maria am Ufer genoemd) en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was. De omstandigheden waren niet ideaal, aangezien de Maria een ietwat vreemde ruimtelijke indeling heeft, waardoor slechts een fractie van het publiek het podium kan zien. Bovendien was het publiek vrij mat. Allemaal hippe mensen die voornamelijk bezig waren cool te zijn.
The Kills couldn‘t care less. Ze reageerden in eerste instantie even mat, met een slappe versie van hun hit U.R.A. Fever. Maar daarna gingen alle remmen los. Bij The Kills wel te verstaan. Ik geloof dat ik en mijn metgezellen de enige waren die hebben gedanst. De rest bleef, nou ja, gereserveerd. Dat vond ik vreemd, aangezien de vonken er bij The Kills vanaf vliegen.
Snelle nummers a la de Pixies, zoals M.E.X.I.C.O., What New York Used to Be en Alphabet Pony, werden afgewisseld met meer electro-getinte nummers als Cheap and Cheerful en Getting Down. Het knetterde behoorlijk tussen Jamie Hince en Alison Mosshart. Wanneer je niet zou weten dat Hince het met Kate Moss doet, dan zou je bijna denken dat zijn avances op het podium echt zijn. Tussen de nummers door liep Mosshart als een caged tiger rond, klaar om haar energie in het volgende nummer te laten exploderen. Hierdoor kreeg het optreden iets ruigs en dierlijks.
Ik zag dat The Kills nog niet in Nederland waren, dus hou ze in de gaten.