Soms denk ik van wel. Dan stel ik me voor hoe het leven bijvoorbeeld zou zijn zonder Elliott Smith. Er gaat geen week voorbij zonder een keer naar Figure 8 te luisteren dat hoog in mijn top 10 van favoriete albums staat. Smith is geen onbekende, maar ook niet megaberoemd. Ik had in ieder geval nog nooit van hem gehoord. Niet dat dat nou wat wil zeggen, maar toch. Ik ben ook geen absolute nul wat muziek betreft. De gedachte dat ik de muziek van Elliott Smith misschien wel nooit zou hebben leren kennen als er geen gekke Belg tegenover mij had gezeten op mijn werk, die me op een dag een USB stickje gaf met Figure 8 erop, vind ik toch redelijk ondraaglijk.
Aan de andere kant denk ik dat het ook niet tragisch is dat me het een en ander ontgaat. Je kunt niet alles kennen. Bovendien waardeer je dan misschien meer datgene dat je bij toeval in je schoot krijgt geworpen. Zoals bijvoorbeeld het debuutalbum A New Order Rising van Washington, drie milchbubis uit het koude, Noorse Tromsø. Wanneer je de knaapjes zo ziet, dan verwacht je niet hoe groots de muziek is die ze maken. Wie naar A New Order Rising luistert, hoort een waar meesterwerk. Elk nummer is een juweel. De stem van zanger Rune Simonsen gaat door merg en been, strijkertjes en steel guitars snijden in je ziel en een zeurderig orgeltje zorgt voor kippenvel. Washington weet als geen ander muzikaal uitdrukking te geven aan de stemmingen waarin een mens kan vervallen. Melancholie en weemoed worden afgewisseld door woede en verdriet, zoals in het krachtige, maar tegelijkertijd breekbare Black Wine. Wat een nummer. En dat orgel! Ruim acht minuten hield het handjevol mensen in de Magnet Club in Berlijn de adem in en luisterde aandachtig naar dit schitterende stuk muzikale poëzie. Washington overtuigt namelijk niet alleen op de plaat, maar ook live. Na elk nummer haalde de band een daverend applaus binnen en stal met het ene na het andere nummer de harten van alle aanwezigen. Hun optreden vorig jaar april was één van mijn lievelingsconcerten. En dat zomaar op een ordinaire maandag. Halleluja.
Thuis luister ik het liefst op regenachtige zondagmiddagen naar Washington, wanneer het al een beetje donker begint te worden. Met een paar lampjes aan staar ik dan naar het plafond en laat me meevoeren door prachtige nummers als A long poem about the acts of heroes and gods of Bluebird. Bij Velvet Room krijg ik het gevoel, me diep onder water te bevinden. Luchtbellen stijgen omhoog naar het wateroppervlak. Verder is alles vredig. Het liefst zou ik op de zeebodem willen blijven zitten en me willen verliezen in herinneringen aan voorbije tijden, die door deze nummers worden opgeroepen. Maar dan breekt opeens de zon door. Het opgewekte Landslide is zo fris als de eerste lentedag en door het spannende, tegendraadse Riverrun by night krijg ik zin om naar de oppervlakte te schieten en nieuwe horizonten te ontdekken.
Het tweede album Astral Sky is met dezelfde ingrediënten gemaakt, maar is geenszins een kopie van A New Order Rising. Ook de nummers op deze plaat zijn weer stuk voor stuk van hoge kwaliteit, zoals het rustige The Stand of het ingetogen Each and Everyone. Astral Sky is misschien iets sneller, iets gedrevener dan A New Order Rising. Met het wilde en onbeteugelde Vaults toont de band een hele nieuwe kant van zichzelf. Dat maakt nieuwsgierig naar meer.
Tot mijn grote vreugde werkt Washington alweer aan nieuwe nummers. Zou het de kou en de duisternis in het hoge Noorden zijn die inspireert, of juist de terugkomst van het licht en de warmte? Misschien is er gewoon ook wel niks te doen boven de poolcirkel en is het de verveling die het beste uit deze jongens naar boven haalt. Hoe het ook zij, het noorderlicht schijnt een lichtje op Washington en ik hoop dat het nooit dooft.
Mijn waardering: ★★★★★
★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top
Luister zelf naar Washington op My Space. Of kijk naar Boulder on the brink live at the Bukta Festival.
No comments:
Post a Comment