All Time Heroes Part 2 - Morrissey

Wie is Steven Patrick Morrissey eigenlijk? Menigeen heeft deze vraag al eens proberen te beantwoorden, maar niemand weet het precies. Eigenlijk is dat vreemd, want er zijn maar weinig zangers waarvan de teksten zo autobiografisch zijn als die van Morrissey. Of zijn ze niet meer dan mooie poëzie overgoten met een laagje verzonnen Weltschmerz? Geven ze je enkel het gevóel in zijn ziel te kunnen kijken? Niemand weet het en Morrissey zelf laat het allemaal graag in het midden. Hij is één van de geheimzinnigste popsterren die de muziekwereld ooit heeft gekend en wil dat ook graag zo houden.
Mij maakt dat allemaal niet zoveel uit. Ik heb me eigenlijk nooit echt verdiept in zijn leven. Ik weet niet hoe oud hij is en waar hij werd geboren. Natuurlijk ken ik de verhalen die er over hem de ronde doen. Zo zou hij homosexueel zijn en waarschijnlijk ook nog pedofiel. Kenners menen dat laatste te kunnen concluderen uit de tekst van het lied Reel Around the Fountain dat op het schitterende Smiths album Hatful of Hollow staat. Ik geloof er geen zak van. Verder wordt hij sinds zijn hit The National Front Disco een rassist genoemd, zou hij de afgelopen 20 jaar celibatair geleefd hebben en haat hij zijn vader. Het zal allemaal wel. Morrissey is desondanks mijn held. Al heel lang.
Het is moeilijk om aan mensen die zijn muziek niet kennen of niet mogen, uit te leggen waarom hij zo belangrijk voor mij is. Zijn muziek is de soundtrack van mijn leven. Dat is misschien de beste manier om het te formuleren. Dat wil niet zeggen dat ik zo iemand ben die denkt dat een lied speciaal voor mij is geschreven of over mij gaat. Dat is allemaal onzin. Maar ik geloof wel in een vorm van verbondenheid die muziek kan oproepen met een artiest die jou niet persoonlijk kent en andersom.
Deze verbondenheid voel ik het sterkst wanneer ik luister naar het briljante album Ringleader of the Tormentors. Of de teksten nu autobiografisch zijn of niet, je merkt dat er iets anders is. Er is iets ten goede gekeerd in het leven van Morrissey en dat stroomt letterlijk uit de groeven van deze plaat. Hoewel hij natuurlijk niets van zijn sarcasme en Weltschmerz heeft verloren, is het een optimistisch album geworden waar het persoonlijk geluk vanaf straalt. Ik hoorde Ringleader of the Tormentors voor het eerst op een cruciaal moment in mijn leven, toen zich ook bij mij een positieve wending voltrok. Met name het laatste nummer At last I am born is voor mij zo herkenbaar en spreekt me dermate uit het hart, dat ik het niet hardop mee kan zingen zonder een brok in mijn keel te krijgen.
In december 2006 ging een lang gekoesterde droom in vervulling. Ik zag Morrissey voor het eerst live. Het klinkt belachelijk maar ik was al dagen van tevoren zenuwachtig en opgewonden. Mijn geduld werd ruimschoots beloond. Het was een fantastisch concert vol passie en humor. Morrissey is ongelofelijk charismatisch en windt het publiek met gemak om zijn vinger. Hij opende met Panic en had meteen iedereen op zijn hand. Treurige nummers als Every day is like sunday en How soon is now? hadden niets van hun intensiteit verloren, maar klonken op de een of andere manier lichter. Het was alsof het hem niet meer zoveel kracht kostte ze te zingen, alsof het geoorloofd was zijn optimisme erin te laten doorklinken. Bij Irish Blood, English Heart stond de zaal op z‘n kop en dat bleef zo tot het einde. Ik heb daarna nog dagenlang met een smile op mijn gezicht rondgelopen en iedereen bestookt met verhalen over mijn held. De Berliner Morgenpost kopte de volgende dag:

Im ewigen Licht der Liebe
Wie sich Morrissey, die Diva der britischen Pop-Musik, in der Arena selbst übertraf

Een fan schreef:

Morrissey war eine Erleuchtung!

Meer hoef ik er niet aan toe te voegen.

Viva Morrissey!