Na een week Manhattan was het een verademing om in het dorpse Park Slope rond te slenteren en weer rustig te kunnen slapen, zonder loeiende sirenes en een ratelende airco. Verder is Brooklyn gewoon leuk. Het is de wereld op kleine schaal. Hispanics, zwarten, orthodoxe joden, russische emigranten en natuurlijk blanke Amerikanen wonen samen op dit stukje aarde aan gene zijde van de East River. In de week dat we er waren hebben we dagelijks een wandeling gemaakt door een andere wijk en zo iets opgesnoven van de diversiteit van Brooklyn.
Ik was erg gecharmeerd van Red Hook. Dit verpauperde, maar geenszins verloren stukje Brooklyn werd in 1939 door de bouw van de Gowanus Expressway van de rest van de stad afgesneden. Sindsdien leidt het een noodlijdend bestaan. Omdat het zo geïsoleerd ligt – er rijdt alleen een bus naartoe – wordt het genegeerd door de huisjesmelkers en real estate agents. En dat is aangenaam. Red Hook is één van de weinige plekken waar de huren nog betaalbaar zijn en waar de sfeer niet door nieuwe rijken en hipsters wordt bepaald. Een andere aangename bijkomstigheid is dat er nauwelijks toeristen zijn. Dat geeft me altijd het gevoel dat je toch nog iets kunt ontdekken op deze drukbereisde wereld.
Red Hook beviel me denk ik zo goed, omdat het me heel erg aan Berlijn deed denken. Het heeft her en der verspreid diezelfde verlaten, winderige terreintjes met bouwvallige, aftandse huizen en fabrieksgebouwen. En net als in Berlijn wacht er op elke hoek een verrassing; iets wat je helemaal niet verwacht. Zo stonden we na een aantal stoffige straten in één keer voor de Tap Room, een toffe bar waar het lekker koel was en we in gesprek raakten met de barjuffrouw. Van haar ervoeren we dat je een Amerikaan alleen kunt overtuigen zelf een tas mee te nemen naar de supermarkt, wanneer je hem attendeert op het gemak van een schoudertas en hem aan het verstand peutert dat de hengsels niet in je vlees snijden zoals bij die goedkope plastic tasjes. Argumenten dat al dat plastic slecht is voor het milieu en de oorlogen op deze wereld bevordert, zijn aan dovemansoren gericht. Niet dat er daarmee in Red Hook nog iets te redden valt ...
Op een terrein met wat oude fabrieksgebouwen zagen we een deur open staan die toegang bood tot Steve's Authentic Key Lime Pie. Op een bankje in de zon, direct aan het water heb ik het lekkerste citroengebakje ter wereld gegeten. Het was een wonderlijke belevenis deze in de wijde omgeving bekende koekenbakker aan te treffen tussen betonnen buizen, machineonderdelen en andere ouwe troep. Ik hou van dat soort onverwachte plekjes in een kapotte, uitgerangeerde omgeving. Perfekte steden en buurten vind ik saai. Red Hook is mijn Walhalla.
De hoofdstraat van Red Hook is Van Brunt Street. Ze eindigt aan het water, waar schitterende pakhuizen ruimte bieden aan kunstenaars en andere creatievelingen. Je merkt dat er langzaam weer wat leven komt, maar op een aangename manier. Geen lelijke renovaties of cool gedoe. Gewoon relaxed. Langs het water kom je op het meest westelijke puntje van de wijk, dat van alle plekken in New York het dichtst bij het vrijheidsbeeld ligt. Hier bevindt zich het lieflijke Louis J. Valentino Jr. Park met een pier waar je de tijd heerlijk weg kunt laten tikken. Manhattan lijkt mijlenver weg, hoewel het hemelsbreed gezien maar een paar kilometer verderop ligt. Downtown is er geen enkel park waar je langer dan een minuut alleen bent. Hier kun je een uur zitten zonder iemand anders te zien. Daar te zijn op die warme namiddag, stemde me melancholisch. Even vergat ik Berlijn en probeerde me voor te stellen in Red Hook te wonen. Geen onaangename gedachte. Een fantastische, ietwat mysterieuze plek. Maar het is en blijft toch Amerika. Het land en de mensen zouden me op den duur op mijn zenuwen gaan, vrees ik. Maar als ik nu een jaartje naar New York moest …
Tips:
Waterfront Museum
Kentler Gallery
Brooklyn Waterfront Artist Coalition
Red Hook © balanda 2007
No comments:
Post a Comment