Nog geen vier maanden geleden bracht hij met het album A girl called M de eighties weer kort tot leven. „M“ riep bij mij herinneringen op aan een Cure concert dat eindigde in de straten van Heereveen. We kwamen veel te laat aan en misten alle voorbands en een aantal nummers van The Cure en na afloop de laatste trein. Noodgedwongen sliepen we onder een aantal dozen die we in een container hadden gevonden. Ik hoor nog steeds het geklapper van mijn tanden in die stille, o zo koude nacht.
Met zijn nieuwe band googoomuck zet Michel weer een andere stap op het muzikale pad. Dit keer geen duistere new wave klanken, maar snelle gitaren, zeurende orgeltjes en psychedelische riedeltjes die de oren bekoren. De naam van de band verwijst naar een nummer van The Cramps en dan weet je het eigenlijk wel.
Het eerste nummer is het begin van een Höllenritt die uiteindelijk zal eindigen in het graf. De CD roept bij mij meteen associaties op met de film Death Proof van Quentin Tarantino, één van mijn favoriete regisseurs. Ik weet niet of ik me tijdens het luisteren meer als Stuntman Mike voel of als zijn slachtoffers, die hij met zijn muscle car de dood in jaagt. Take you down tonight, Soultrash Part 2 of Nymphomaniac zouden in ieder geval niet hebben mistaan op de soundtrack.
Get up on your feet geeft de luisteraar even de mogelijkheid om door te ademen, maar de ondergang is nabij. Back to the grave sleept je onherroepelijk mee de eindeloze duisternis in.
Aan googoomuck kun je niet ontsnappen.
Mijn waardering: ★★★★
★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top
