Record Mania - Een helse rit met googoomuck

Enkele dagen geleden viel er weer een CD van mijn langjarige vriend Michel in de bus. Hoewel we elkaar niet meer zo vaak kunnen zien, houdt hij me steeds op de hoogte van zijn muzikale activiteiten. En dat zijn er nogal wat.
Nog geen vier maanden geleden bracht hij met het album A girl called M de eighties weer kort tot leven. „M“ riep bij mij herinneringen op aan een Cure concert dat eindigde in de straten van Heereveen. We kwamen veel te laat aan en misten alle voorbands en een aantal nummers van The Cure en na afloop de laatste trein. Noodgedwongen sliepen we onder een aantal dozen die we in een container hadden gevonden. Ik hoor nog steeds het geklapper van mijn tanden in die stille, o zo koude nacht.
Met zijn nieuwe band googoomuck zet Michel weer een andere stap op het muzikale pad. Dit keer geen duistere new wave klanken, maar snelle gitaren, zeurende orgeltjes en psychedelische riedeltjes die de oren bekoren. De naam van de band verwijst naar een nummer van The Cramps en dan weet je het eigenlijk wel.
Het eerste nummer is het begin van een Höllenritt die uiteindelijk zal eindigen in het graf. De CD roept bij mij meteen associaties op met de film Death Proof van Quentin Tarantino, één van mijn favoriete regisseurs. Ik weet niet of ik me tijdens het luisteren meer als Stuntman Mike voel of als zijn slachtoffers, die hij met zijn muscle car de dood in jaagt. Take you down tonight, Soultrash Part 2 of Nymphomaniac zouden in ieder geval niet hebben mistaan op de soundtrack.
Get up on your feet geeft de luisteraar even de mogelijkheid om door te ademen, maar de ondergang is nabij. Back to the grave sleept je onherroepelijk mee de eindeloze duisternis in.
Aan googoomuck kun je niet ontsnappen.

Mijn waardering: ★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Record Mania - Rouge/Noir - Washington

Washington is back! Met de nieuwe langspeler Rouge/Noir (dit is overigens geen toespeling op Capitol Hill. Of toch?) hebben ze weer een schitterend stukje werk afgeleverd.
Ik ga er niet teveel over zeggen. Lees mijn eerdere posting over Washington voor meer informatie over deze fantastische Noorse band en luister op hun MySpace pagina naar twee van hun nieuwe songs.
De Nederlanders kan ik aanraden om in februari in ieder geval naar één van hun twee geplande live optredens in Haarlem (Patronaat) en Ottersum (Roepan) te gaan. Niet te missen!

Mijn waardering: ★★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Berlijnse Notities - The world of Arthur Russell

Wie eens toe is aan iets nieuws op muziekgebied (dat eigenlijk al heel oud is) wil ik graag attenderen op het muzikale talent Arthur Russell. Onlangs zag ik de interessante documentaire Wild Combination over het leven van deze in 1992 aan aids overleden New Yorker en was geroerd door zijn diepe liefde voor muziek.
Russell was vooral geïnteresseerd in het proces rond de creatie van muziek. Dit had tot gevolg dat zijn muzikale nalatenschap enorm was, maar dat er voor zijn dood nauwelijks iets van hem werd gepubliceerd. Hij kreeg soms het verwijt, nooit iets af te maken.
Het is aan zijn levensgezel en een aantal mensen uit zijn omgeving te danken, dat zijn werk in de afgelopen jaren op CD is verschenen. Mijn favoriet is "A little lost" dat samen met nog een aantal andere mooie nummers op zijn MySpace pagina valt te beluisteren. Ook bij Audika Records kun je een aantal van zijn juweeltjes horen.

Berlijnse Notities - Ari & Nico

Al dagen loop ik met een ambivalent gevoel door Berlijn te dolen. In mijn binnenwereld heerst diepe ontgoocheling. Het begon allemaal afgelopen vrijdag met een prachtige hommage aan zangeres, filmster en fotomodel Nico, die dit jaar niet alleen zeventig zou zijn geworden, maar ook twintig jaar dood is. Onder de titel 70/20 traden daarom een aantal artiesten en kunstenaars in de Volksbühne op, die vroeger met haar hebben samengewerkt of die sterk door haar werden beïnvloed. Het was een stemmige avond waarop vooral de duistere, experimentele muziek van Nico centraal stond en haar grote betekenis voor de pop- en kunstwereld tot uitdrukking kwam. Ze was jarenlang de muse van Andy Warhol, had liefdesrelaties met onder andere Bob Dylan, Lou Reed en Alain Delon, speelde in La Dolce Vita van Federico Fellini, liet zich fotografreren voor Vogue en Chanel en maakte samen met The Velvet Underground één van de belangrijkste platen van de twintigste eeuw, The Velvet Underground & Nico. Ze ging ten onder aan excessief drugs- en drankgebruik.
Ik ben geen fan van Nico. Tot afgelopen week wist ik niet eens dat ze eigenlijk Christa Päffgen heet en in Keulen werd geboren. Toch ging ik naar de Volksbühne. Waarom eigenlijk? Misschien omdat haar stem Femme Fatale tot zo‘n onvergetelijk nummer heeft gemaakt dat me tot tranen toe roert. Of omdat ze een icoon van mijn jeugd was en herinneringen oproept aan een tijd die voorgoed voorbij is. Ik weet het niet. En het maakt eigenlijk ook niet zoveel uit. Ik was vrijdagavond daar en het was fantastisch. En toen gebeurde er iets raars. Aan het einde van de avond werd Nico‘s zoon Ari Boulogne naar voor geroepen. Hij bleef nog geen minuut op het podium, maar zijn verschijning sprak boekdelen. Hoeveel levens heeft hij al achter de rug, was alles wat ik dacht.
Gedurende het weekend bleef Ari ons bezighouden en we besloten op maandag nog twee films in het kader van het Nico Festival te bezoeken, Ari and Mario en The Velvet Underground and Nico, beide in 1966 door Andy Warhol opgenomen. Het werd een ontluisterende avond. In de Internet Movie Database heeft iemand over Ari and Mario een recensie geschreven onder de titel „Innocence en domesticity in a Warhol film“. De film is echter alles behalve een toonbeeld van onschuld en huiselijkheid. In de veel te kleine en aftandse kitchenette van een kamer in het beroemde New Yorkse Hotel Chelsea, waar Nico enige tijd verbleef, moet de travestiet Mario Montez op de vierjarige Ari passen, terwijl Warhol de camera laat draaien. Gedurende zestig minuten worden we er getuige van hoe een kind wordt geïnstrumentaliseerd en gereduceerd tot een object van een gewetenloze kunstenaar. De jongen wordt geen moment met rust gelaten en heeft in de kleine ruimte geen enkele mogelijkheid om zich terug te trekken. Ari zegt in de hele film niet meer dan een paar woorden en wil Montez alleen maar neerschieten met zijn speelgoedgeweer. De laatste tien minuten komt Nico terug van een middagje shoppen. Ze ziet er beeldschoon uit, maar de onzin die ze uitkraamt en haar labiele gedrag drukken meer uit dan alles wat ik inmiddels over haar heb gelezen. Ik vond de film maar moeilijk uit te houden en dat werd nog versterkt door het feit dat Ari Boulogne zelf bij ons in de zaal zat. De film is verschrikkelijk intiem en geeft de kijker een blik in de diepe afgrond waarlangs deze persoon heeft geleefd en waarschijnlijk nog leeft, en het is bizar er in zijn aanwezigheid naar te kijken. Wat ik verontrustend vond, was dat enkele bioscoopbezoekers het allemaal heel hilarisch vonden en onder de indruk waren van Nico en die overdreven opgemaakte Montez. Ik zag alleen maar Ari.
In de afgelopen dagen gingen er telkens een aantal beelden door mijn hoofd. Ik zie hoe Ari buiten de bioscoop zijn halfopgerookte sigaret terug in het pakje stopt en hoe hij aangeslagen op dat podium in de Volksbühne staat. Ik stel me voor hoe hij op zijn zeventiende door zijn moeder zijn eerste heroïnespuit gezet krijgt en hoe hij samen met haar door hun appartement kruipt, op zoek naar opium dat ze ergens hebben verstopt. Ik vraag me af wat die avond in de Volksbühne voor hem heeft betekent en probeer te begrijpen hoe het voor hem moet zijn, niet door zijn vermeende vader Alain Delon erkend te worden. Iets waar hij, zo blijkt uit een interview, erg naar verlangt. Ik ken hem niet en hij kent mij niet, en toch voel ik me betrokken.
Door Ari and Mario werd voor mij niet alleen de persoon Nico ontmythologiseerd, maar een complete subcultuur. Warhol en zijn Factory, Hotel Chelsea, Bob Dylan, Jim Morrisson en de Velvet Underground, ja zelfs Warhol‘s kunst die ik eigenlijk altijd heb bewonderd. Natuurlijk wist ik dat zich veel lelijks in Warhol‘s fabriek afspeelde, maar om op deze wijze te zien hoe hij mensen heeft geconsumeerd ten behoeve van zijn kunst vond ik ronduit shockerend. De aansluitende film The Velvet Underground and Nico kon me dan ook niet meer bekoren. Na veertig minuten hebben we de zaal verlaten. Ari ook.



Film & Boeken over Nico (en Ari)

Nico Icon
James Young - Nico: The End
James Young - Nico, Songs They Never Play on the Radio
Ari Boulogne - L‘amour n‘oublie jamais (helaas alleen in het Frans)
Bernard Violet - Les mystères Delon (helaas alleen in het Frans)

Berlijnse Notities - Een avond (of twee) met Paul Auster

In Berlijn worden dromen waar en hartewensen vervuld. En altijd sneller dan je denkt. Afgelopen donderdag wist ik nog niet dat mijn all time hero Paul Auster naar Berlijn zou komen. Vandaag staat zijn warme, sympathieke blik voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Soms ontgaat je wat bij zo‘n veelzijdig en groot aanbod. Je pluist niet meer altijd de complete cultuuragenda uit om te zien wat er allemaal te doen is. Zo kon het gebeuren dat we vrijdagavond laat pas ontdekten dat Amerika‘s grootste verhalenverteller Paul Auster, Berlijn zondag en maandag met een bezoek zou vereren om zijn nieuwe film en zijn nieuwe boek voor te stellen. Ik kon wel janken. Auster in Berlijn en ik niet erbij. Een nachtmerrie.
Maar dankzij mijn creatieve vriendin, die weet hoezeer mijn hart voor Auster slaat en die gewoon niet wilde accepteren dat dit alles zomaar aan mij voorbij zou gaan, zat ik zondagavond op rij vijf van het schitterende Babylon Mitte om The inner life of Martin Frost te zien. Na afloop van de film gaf Auster een half uur durend interview en signeerde hij boeken. Intelligent, warm en met een goed gevoel voor humor, maakte hij een onuitwisbare indruk op mij. Een schrijver zoals ik me een schrijver voorstel. Hij straalt een grote innerlijke rust uit, die me zoveel energie heeft gegeven dat het leven weer niet op kan. Ik had weke knieën toen ik met mijn boeken voor zijn signeertafel stond. Voor hij ze teruggeeft, kijkt hij je recht in de ogen en hoewel hij de meeste gezichten beslist snel weer vergeet, is dat een zeer persoonlijke en attente geste.
En alsof dat nog niet genoeg was, vonden we op de website van het Berliner Ensemble nog drie grijze stoeltjes voor de lezing maandagavond. Man in the dark werd afwisselend in het Engels (door Paul Auster zelf) en in het Duits (door Jan Josef Liefers) voorgelezen. De aanwezigheid van Liefers, die wij als Dr. Boerne in Tatort Münster al lange tijd geleden in ons hart hebben gesloten, was voor ons een extra verrassing. Op de vraag hoe hij de boeken van Paul Auster heeft leren kennen, vertelde hij dat het de titel van het boek In the country of last things was, die hem als Ossi had aangetrokken. Liefers meende zich te herinneren dat hij het boek had gejat, tot grote hilariteit van het publiek en Paul Auster, en is sindsdien een kritiekloze lezer geworden. Eén keer Auster, altijd Auster.
Hoe ik aan Auster ben gekomen en waarom hij mijn favoriete schrijver en één van mijn grootste helden is, wil ik graag nog een keer in een apart stukje schrijven. Op dit moment moet iedereen me maar op mijn woord geloven dat deze man tot de beste schrijvers in de wereld behoort en gewoon zijn boeken gaan lezen.



Aan te bevelen films waarvoor Paul Auster het script schreef:
Smoke van regisseur Wayne Wang met Harvey Keitel
Blue in the face van regisseur Wayne Wang met Harvey Keitel, Lou Reed, Jim Jarmusch, Madonna e.a.

Wie Paul Auster nog niet kent, kan ik de volgende boeken in het bijzonder aanbevelen:

Moon Palace
Leviathan
Mr Vertigo
The book of illusions

Zijn vrouw Siri Hustvedt schrijft net als Auster verschrikkelijk mooie boeken. In het het bijzonder kan ik What I loved aanraden.


© Balanda 28 september 2008

Berlijnse Notities - Ik wil alleen maar zwemmen

Het was weer een geslaagd weekend bomvol indrukwekkende belevenissen. Maarliefst twee keer zag ik mijn lievelingsauteur Paul Auster live hier in Berlijn (waarover meer in de volgende posting). En of dat niet al genoeg was, werden we zondagavond ook nog op een schitterend optreden van Spinvis getracteerd. Hij was de afsluiter van een weekje Boulevard of Broken Dreams dat in Nederland wel bekend is als de Parade. Dit heerlijke theaterfestival dat ik in Amsterdam graag bezocht, heeft voor een weekje zijn tenten in Berlijn opgeslagen. Op een winderig terreintje tegenover de nieuwe Hauptbahnhof kon het Berlijnse publiek voor het eerst (en hopelijk niet voor het laatst) kennismaken met dit schitterende, oer-Nederlandse evenement. Voordat Spinvis begon heb ik nog net op het nippertje van de Silent Disco kunnen genieten. Lachen, gieren, brullen!
En toen ... Spinvis. Ik had wel van hem gehoord, maar kende zijn muziek niet. Zijn optreden heeft een grote indruk op me gemaakt. Knus, in een tent met een handvol publiek, speelde hij met zijn orkestje de sterren van de hemel. Spinvis deed iets raars met mij. Hij liet me een ander Nederland zien; een Nederland waarvan ik zou kunnen houden met een taal die ik lief zou kunnen hebben. Hij riep herinneringen op aan vervlogen tijden en toverde een glimlach op mijn gezicht. Dag Nederland.

't Is altijd wat en altijd spijt
van al het geld en alle tijd
op de onverharde wegen,
die je naar hier hebben geleid.
De ochtenden zijn wit en koud
en hoe je ook je stuur vasthoudt,
de wind komt door je handschoenen heen,
je vingers zijn versteend.


Spinvis - Boulevard of Broken Dreams
© Balanda 28 september 2008

Liedjes van Spinvis met beeld:

Bagagedrager
Wespen in de appeltaart
Ik wil alleen maar zwemmen


Spin the Wheel - Boulevard of Broken Dreams
© Balanda 28 september 2008

Record Mania - A girl called M

Graag breng ik nog even een aardige CD onder de aandachtmet de titel A girl called M . Het betreft een serieus en persoonlijk project van het Eindhovense muzikale talent Michel Geelen , die hiermee naar eigen zeggen een plaat heeft afgeleverd die hij altijd al een keer had willen maken. Wie echter denkt dat Geelen hiermee serieuze ambities nastreeft, heeft het mis. Hij is namelijk niet het type muzikant dat met het imiteren van muziekstijlen en bands zichzelf wil verwezenlijken. En imiteren is precies wat hij hier doet. Maar wat Geelen doet, doet Geelen goed. Wie niet beter weet, zou zomaar kunnen geloven dat dit een niet eerder uitgebrachte plaat van The Cure is. Geelen klinkt verbluffend sterk als Robert Smith in de tachtiger jaren.
Je zou op grond hiervan de plaat aan de kant kunnen gooien, maar dat zou zonde zijn, want de nummers zijn stuk voor stuk van goede kwaliteit. Met name Don’t dress up tonight, dat ik nog van vroeger ken, vind ik bijzonder mooi. Het is zeker al 15 jaar oud, maar heeft niets van zijn kracht en droefenis verloren.
Verder kan ik kort zijn over A girl called M. Het is niets nieuws, maar soms hoeft dat ook niet. Gewoon luisteren en je op de duistere klanken mee laten voeren. Back to the 80’s.

Mijn waardering: ★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top


Andere bands van Michel Geelen:

Emotional Elvis
Candy in Helsinki
Red Zone Cuba

Berlijnse Notities - O Bama, are you sure you can?

Als je in Berlijn woont, dan heb je zo nu en dan de gelegenheid om een bijzondere politieke gebeurtenis van dichtbij mee te maken. Vandaag stond ik samen met 200.000 anderen aan de Siegessäule om te horen wat Barack Obama de Europese burgers te melden heeft. Het publiek varieerde van overgewichtige Amerikanen met vlaggetjes tot Nederlandse nichten die de camera vooral op twintigjarige slanke boys hadden gericht (definitely niet Schwul, zeg ik je), de "Remscheid grüßt Barack Obama" club en ander plebs. Er werd veel gejuichd, geapplaudiseerd en bravo geroepen.
Plakaten en spandoeken waren niet toegestaan. Toch was het een gast gelukt om een stuk karton met de boodschap "Stop Death Penalty" naar binnen te krijgen (best knap want de controles waren vrij grondig). Obama stond echter nog niet goed en wel op het podium of de man met plakaat werd reeds afgevoerd. Zijn luidkeelse protest (so ein schwachsinn, Leute, ich darf meine freie Meinung nicht äußern) riep bij de omstanders eerdere irritatie dan verontwaardiging op. Iemand riep zelfs "Abführen" en dat vond ik toch wel wat merkwaardig tijdens een toespraak waarin het woord VRIJHEID een centrale rol speelde.
Kijk hier als je wilt lezen wat Obama zoal heeft verteld. De man neemt behoorlijk wat hooi op zijn vork en het kan bijna niet anders dan dat veel beloftes niet waargemaakt zullen worden. Maar misschien kan Obama het imago van Amerika weer wat oppoetsen en zijn land van de vele Irrwegen leiden waarop het de laatse jaren is beland. Dat zou al een hele prestatie zijn. Het feit dat hij de ongelofelijke uitdaging (Irak, Afghanistan, Iran, Milieu, financiele crisis etc.) aangaat verdient in ieder geval respect.


© Balanda 24 juli 2008


© Balanda 24 juli 2008


© Balanda 24 juli 2008

Berlijnse Notities - Nederlanders in Berlijn

Voor de Nederlanders in Berlijn twee interessante nieuwtjes:

Een internetforum voor Nederlanders in Berlijn en andere geinteresseerden met leuke en interessante tips. Klik hier om naar het forum te gaan.

Eindelijk ... een echte Nederlandse frituur in Berlijn. Op 30 juni opent De Molen haar deuren in Friedrichshain. Allen erheen.

Berlijnse Notities - 48 Stunden Neukölln

Afgelopen weekend vond voor de tiende keer het kunst- en cultuurfestival 48 Stunden Neukölln bij ons in de wijk plaats. Op meer dan 100 locaties konden bezoekers genieten van kunstwerken, performances, theatervoorstellingen, muziekoptredens en tentoonstellingen . We verheugen ons altijd erg op dit weekend, omdat het ons de gelegenheid biedt, onze wijk op een andere manier te leren kennen. Binnenhofjes zijn vrij toegankelijk en verenigingen, kerken en theaters openen hun deuren en veranderen voor 48 uur in een atelier of performance ruimte. Hierdoor kunnen we een kijkje nemen op locaties waar we normaal gesproken niet (zo snel) zouden komen. Sommige Neuköllners nodigen zelfs iedereen uit om bij hen thuis koffie te komen drinken.
Hieronder een aantal impressies.


Eselei - Installatie van Erik Tannhäuser in de Alte Post
© Balanda 2008


Der Blumentopf - Installatie op de hoek
Neckarstrasse/Karl-Marx-Strasse © Balanda 2008


Der Blumentopf - Installatie van plastique fantastique Marco Canevacci / Markus Wüste © Balanda 2008


FLEXUS Rundgang: Bewegung, Skulptur, Klang © Balanda 2008


Windspiel in de Passage © Balanda 2008


Körnerpark - eigenlijk ook een kunstwerk en nu pas door ons ontdekt © Balanda 2008

Berlijnse Notities - De waarheid heeft het zwaar bij Connie Palmen

Dinsdagavond was Connie Palmen te gast in het qua architectuur interessante Haus Hardenberg in Berlijn. Ze was even in de hoofdstad om voor te lezen uit haar nieuwe boek Lucifer en natuurlijk was ik erbij. Ik hou van Connie Palmen. Ze is mijn favoriete schrijfster. Ik vind echter niet alleen haar boeken geweldig, maar zie haar ook graag live. Met haar valt er altijd wat te lachen en daarnaast heeft ze veel interessante dingen te vertellen. Zo ook dinsdag.
Als eerste merkt ze op dat ze zich langzaam schaamt voor die eeuwige foto van haar die elke keer weer op de achterkant van haar boeken wordt afgedrukt (zie hieronder). Niemand herkent me nog, zegt ze. Die foto is minstens vijftien jaar oud. "Ik moet echt eens met mijn uitgevers gaan praten" zo meent Palmen. Dan zet ze haar bril op en slaat haar boek open.
Licht aangeschoten - die indruk heb ik tenminste - leest ze ongeveer een uur voor uit Lucifer. Het handelt over de componist Lucas Loos wiens vrouw Clara tijdens een vakantie in Griekenland in een metersdiepe afgrond valt en daarbij om het leven komt. Als snel wordt er door vrienden en familie wild gespeculeerd over de dood van Clara. Werd ze door Lucas vermoord, was het een ongeluk of betrof het zelfmoord? De waarheid is ontnuchterend.
Waarheid en werkelijkheid, daarom draait het in Lucifer vooral, en Connie Palmen weet daarover aansluitend nog een aantal interessante dingen te vertellen. Bijvoorbeeld dat de waarheid steeds verder weg raakt, naarmate je probeert haar te benaderen. We denken dat we door het plaatsen van een camera in het huis van Jan Smit, de waarheid over deze Nederlandse zanger ervaren. In werkelijkheid is niets méér geregisseered dan Real Life TV. Bestaat er eigenlijk wel zoiets als de waarheid? En is waarheid behalve iets moois, niet ook iets gevaarlijks? Terroristen en extremisten menen de waarheid in pacht te hebben, en we weten allemaal waartoe dat leidt. In Connie Palmen's boeken leidt de waarheid een moeilijk bestaan.
Uiteraard had ik net als bij Alexander Osang, een aantal boeken mee om te laten signeren. Niet allemaal, want een deel had ze tijdens een lezing in Valkenburg in 2004 al van haar handtekening voorzien. Een vriend die mee was schoof haar zijn boek als eerste toe en raakte met haar in gesprek. "Oh, wat leuk, Nederlanders", was haar reactie. Natuurlijk kon ik het niet laten om te vermelden dat ik net als haar uit Limburg kom. "Echt, oet wellek dörp?" vroeg ze. "Oet Hael" was mijn antwoord. "Jao, det is dun bie" was haar reactie. En dat is de waarheid.

Berlijnse Notities - PJ Harvey‘s dress to impress

Terwijl dinsdagavond de Berlijnse Philharmonie in brand stond, dacht ik aan een concert dat mij de avond ervoor in vuur en vlam had gezet. Het enige concert in Duitsland van PJ Harvey in het Friedrichstadtpalast in Mitte.
Soms is het moeilijk kiezen in Berlijn. Maandagavond had ik de keuze tussen de Dalai Lama en Polly Jean. Hoewel ik de Tibetaanse leider graag had toegehoord, ben ik blij dat ik naar die andere grootheid ben gaan luisteren. Je kunt nou eenmaal niet alles hebben, en als muziekliefhebber een uniek optreden van dit genie te missen is simpelweg „out of the question“.
Het was geen gewoon concert. Geen zweterig zaaltje of een karakterloze poptempel, geen vrachtwagens met entourage, geen roadies die uren nodig hebben om de set op te bouwen. Niets van dat alles. Alleen zij. Polly Jean Harvey. Helemaal in haar uppie op het grote podium van het Friedrichstadtpalast. Links een piano, rechts een orgeltje en een drumcomputer en achter haar een paar gitaren. Meer had ze niet nodig om het publiek te betoveren.
Ze speelde bijna alleen maar nummers van Dry, Rid of me en To bring you my love en van haar laatste plaat White Chalk. Qua stijl zijn de vroegere platen niet te vergelijken met White Chalk, maar voor de 38-jarige PJ Harvey hebben ze wel degelijk zeer veel met elkaar gemeen. In tegenstelling tot haar tussenliggende platen was ze bij het maken van deze vier albums namelijk compromisloos, waardoor ze haar meest dierbare werken zijn geworden.
Ze heeft aangegeven nooit meer een plaat te willen maken, waarbij ze compromissen moet sluiten en die dus niet 100% vertegenwoordigt wat zij wil. Ook heeft ze besloten niet meer eindeloos op toernee te gaan, maar per land nog maar één concert te willen geven. Dat is vervelend voor de fans, maar het resultaat is dat wat ik maandagavond heb gezien. Een onvergetelijk optreden, zo intens, hoogwaardig en onvergetelijk, zoals ik zelden heb meegemaakt. Nummers als The Devil, White Chalk en Grow Grow Grow bezorgden me kippevel, terwijl het gitaargerammel van To bring you my love en Down by the water door merg en been ging. Daarbij bleef PJ zelf verbazingwekkend rustig. Gekleed in een een lange, zwarte jurk maakte ze een rondgang langs de aanwezige instrumenten en zong haar hart uit haar lijf alsof het niks was. Ze was zelfverzekerd en had duidelijk alles onder controle. Ik denk dat dat nog de meeste indruk op mij heeft gemaakt. Een vrouw aan het werk te zien die haar onafhankelijkheid heeft weten te bewaren in de harde muziekwereld en hierdoor in staat is om niet alleen zichzelf, maar ook anderen iets werkelijk moois te geven.

Mijn waardering: ★★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Berlijnse Notities - Sex en de Berlijnse City

Vandaag heb ik me voor de eerste keer in mijn leven als een groupie gedragen. Ik ben net terug van de premiere van de film Sex and the City in het Sony Center aan de Potsdamer Platz hier in Berlijn. Het was helemaal te gek. Er zat maar een metertje tussen Kim Cattrall en mij en ik kon daarom onderstaand kiekje van haar maken.
Minder dan een jaar geleden had ik nog nooit van Carrie Bradshaw en Samantha Jones gehoord. Toen we afgelopen september twee weken in New York waren, kon het natuurlijk niet anders dan dat we eindelijk bekend zouden raken met deze geweldige meiden. In ons appartementje in Brooklyn lag de eerste videobox van de serie
en elke keer als we ‚s avonds voor pampus op de bank lagen, hebben we een aantal afleveringen gekeken. Net als New York zelf, en waarschijnlijk juist ook door New York, hebben we Sex and the City meteen in ons hart gesloten.
Ik vind alle personages leuk, maar Samantha is mijn absolute lieveling. Wat een geluk dat ze uitgerekend daar waar ik stond, uitgebreid handjes begon te schudden en handtekeningen begon uit te delen. De anderen liepen vrij snel richting TV-presentator aan het einde van de rode loper, maar niet Kim Cattrall. Ze nam zich veel tijd voor de fans en kwam elke keer weer terug om zich te laten fotograferen en naar iedereen te zwaaien.
Ze heeft een enorme uitstraling en maakt een bijzonder sympathieke indruk. Ik kreeg meteen goeie zin en begon met de rest van het publiek enthousiast te juichen toen ze het publiek in het Duits toesprak (ze heeft in de tachtiger jaren met haar tweede man in Frankfurt gewoond en spreekt nog steeds een aardig woordje Duits). Iedereen ging plat toen ook zij bekende „ein Berliner“ te zijn. Samantha is the best! En dat vond Kim Cattrall zelf ook, zo bleek uit het interview dat ze gaf voordat ze de filmzaal betrad. Wat een heerlijk mens!

Berlijnse Notities - Gus Black live in Magnet Club

Toen ik gisteravond onder een mooi verlichte Fernsehturm op de tram stond te wachten, besefte ik weer eens in wat voor een geweldige stad ik woon. Ik kan moeilijk beschrijven wat het precies is, maar telkens wanneer ik onderweg ben, word ik gegrepen door de energie van deze metropool. Anderen voelen dat ook en ik kon dan ook alleen maar heftig ja knikken, toen Gus Black gisteravond zijn publiek in de halfgevulde Magnet Club vertelde hoe gelukkig het zich kan prijzen, in zo‘n fantastische stad te leven. Berlijn had ook hem geraakt, zo bleek toen hij schuchter bekende dat „tonight ... you can fuck with me“.
Het podium van de Magnet Club is zo klein dat Black en zijn bandleden Erik Penny, Ht Heartache en Constance Baker zich half struikelend een weg naar de microfoons moesten banen. Een beetje onbeholpen zochten ze hun plek en keken een beetje verlegen en onzeker de zaal in. Met het openingsnummer Today is not the day (to f#@k with me) werd echter snel duidelijk dat Black geen beginneling is. Met zijn schitterende stem die soms krachtig, dan weer zacht, bijna fluisterend klinkt, heeft hij het publiek snel in zijn ban. Wat volgt zijn schitterende vertolkingen van een groot aantal nummers van zijn laatste nieuwe album, zoals Out on the Amsterdam, Hurrah hurrah hurrah, hurray hurray en het hitje Little Prince town, dat, begeleid door de fragiele stemmen van Heartache en Baker, sterk aan een Franse chanson uit de zeventiger jaren doet denken. Tussendoor speelt hij een aantal nummers van zijn vorige album Autumn Days, waarvan met name Long Beach (It‘s a miracle) indruk maakt. In zijn enthousiasme stoot Black tijdens het zingen van dit prachtige lied een fles bier om die bijna zijn aparatuur ruineert. Met humor breekt hij het nummer af, veegt alles met een handdoek schoon en pakt de draad weer op, daar waar hij hem heeft laten liggen.
Black heeft niet meer dan een gitaar nodig om te overtuigen. De songs worden hier en daar nog een beetje opgesierd met een xylofoon of tamboerijn en bij het schitterende Cadillac tears mag Erik Penny met zijn laptop een mooie atmosferische sound toevoegen. Meer is niet nodig.
Na een tiental nummers verdwijnen zijn companen achter de coulissen en grijpt Black naar de steel guitar. In zijn eentje speelt hij overtuigend en vol hartstocht een drietal nummers waaronder een spannende, sterk vervreemde interpretatie van Paranoid van Black Sabbath. Als toegift speelt hij Femme Fatale van Velvet Underground en bekent dat hij deze song graag zou hebben geschreven. Daarbij hoeft Gus Black zich helemaal niet te schamen. Zijn songs hebben minstens zoveel kracht en uitstraling en ik ben zeker dat Nico graag in zijn achtergrondkoortje zou hebben gezongen. Go Gus!

Record Mania - Red Zone Cuba - Visitors from another world

Take it or leave it staat er op de achterkant van het nieuwe Red Zone Cuba album. En zo is het. Dit is geen plaat voor tere zieltjes. Maar ook niet voor liefhebbers van rechttoe rechtaan herrie. Daarvoor zijn de melodietjes te complex en te goed doordacht in elkaar gezet.
Visitors from another world is een fantastische plaat die van begin tot eind boeiend, afwisselend en meeslepend is. Ze is een wervelstorm, die je omhoog tilt en je na het verstommen van de laatste tonen met een smak terug op de aarde smijt. De perfecte mix van surf, garage en heavy metal is een genot voor het oor en de buitenaardse geluidjes die subtiel in de songs verweven zijn, geven je het gevoel in een heerlijk slechte science fiction film te zitten.
De titelsong vind ik zeer gewaagd en geslaagd. Voor mij moet een instrumentaal nummer heel goed in elkaar zitten om me te kunnen overtuigen. Dat is bij Visitors from another world absoluut het geval. Heerlijke surfgitaren binden de strijd aan met jengelende orgeltjes en houden het nummer goed op dreef. Mijn favoriet is echter Roll On . Zelden heb ik een mondharmonica zo‘n drive aan een nummer horen geven. Roll On is een zeurende en zuchtende trein die alsmaar voortdendert zonder naast het spoor te raken. Uitzonderlijk is ook King of the underground. Het nummer doet me sterk aan The end van The Doors denken en weet precies dezelfde onheilspellende, klagende toon te bereiken. Een waardige afsluiter.
Red Zone Cuba klinkt op Visitors from another world niet alleen vet en smerig, maar vooral ook professioneel en kan zich daarom op elk festival, groot én klein, laten zien. Hell yeah!



Mijn waardering: ★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Berlijnse Notities - Fietsen langs de Muur

In 2006 ben ik samen met een collega begonnen, de zogenaamde Berliner Mauerweg te fietsen. De fietsroute is 160 kilometer lang en volgt de voormalige grens tussen West-Berlijn en de vroegere DDR. Dankzij de oude zogenaamde kolonnenwegen, waarlangs de grenssoldaten patrouilleerden, beschikt Berlijn nu over deze fantastische fietsroute, die je langs interessante, mooie, bekende en onbekende plekjes in de stad voert. Op diverse plaatsen langs de route zijn nog restanten van de Muur terug te vinden. Ook staan er hier en daar gedenktekens of informatieborden om de geïnteresseerde fietser over een stukje geschiedenis of een tragisch voorval te informeren.

Afgelopen zondag hebben we de voorlaatste etappe gefietst van Hohen Neuendorf naar Nordbahnhof. Het was het laatste stuk langs de buitengrens van de stad. Het grootste deel van de route voerde ons weer terug naar het zuiden, richting het hart van Berlijn. De etappe gaf een mooie impressie van de diversiteit van Berlijn. Het eerste uur fietsten we door bossen, langs meertjes en door het beschermd natuurgebied Tegeler Fließ. Het landschap deed me een beetje aan Zuid-Limburg denken en niets duidde erop, dat we ons in een wereldstad bevonden. In het idyllische, landelijke dorpje Lübars, lastten we een korte pauze in om in de tuin van café Dorfkrug iets te drinken. Terug op de fiets, zagen we in de verte de Fernsehturm als een vreemde eend in de bijt liggen. Hij lag beslist 20 kilometer weg van het landweggetje waar wij ons bevonden. Sneller dan verwacht begon de bebouwing toe te nemen en opeens stonden we voor S-Bahnhof Wollankstrasse. Ik was een beetje treurig omdat het vanaf nu voorbij zou zijn met de groene routes. Alles wat nu nog komt is bekend terrein en dat vind ik jammer, want juist het ontdekken van de onbekende vlekjes in Berlijn maakte het fietsen langs de Mauerradweg zo spannend.

Hieronder heb ik een aantal linken opgenomen naar plekjes die voor mij het hoogtepunt van de route vormden. Wie de route, of een deel ervan, zelf een keer wil gaan fietsen en meer informatie of tips wil, kan graag reageren op deze posting.

- Fietspad langs de Griebnitzsee dat langs villa‘s voert, waar tijdens de Potsdamer Konferenz in 1945 de staatshoofden Harry Truman, Winston Churchill en Josef Stalin verbleven
- Café in Bahnhof Griebnitzsee
- Klein Glienicke
- Overtocht met het veer van Wannsee naar Kladow
- Sacrower Heilandskirche & Schloss
- Hahneberg met schitterend uitzicht over noordwest Berlijn
- Museum in wachttoren Nieder Neuendorf
- Erlengrund & Fichtewiese, waar je in de zomer heerlijk kunt zwemmen
- Invalidensiedlung Frohnau
- Natuurgebied Tegeler Fliess
- Lübars
- Schlesischer Busch en omgeving
- Alle Berlijnse exclaves

Impressies van de laatste etappe


Natuurgebied Tegeler Fliess © balanda 2008


Lübars © balanda 2008


Fernsehturm vanaf de dorpsgrens van Lübars © balanda 2008


Sowjetisches Ehrenmal in Volkspark Schönholzer Heide
© balanda 2008

Filmtip - The Diving Bell and The Butterfly

En omdat ik nu toch bezig ben, wil ik graag ook nog even de film The Diving Bell and The Butterfly onder de aandacht brengen.
Ooit van Locked-In-Syndrom gehoord? Ik kan alleen maar zeggen dat het mijn worst nightmare is. Mensen die aan dit syndroom leiden zitten opgesloten in hun lichaam, dat na een herseninfarct heeft besloten niet meer te functioneren. De vroegere Elle redacteur Jean Dominic Bauby geraakte in deze toestand en kon alleen nog met zijn linkeroog knipperen.
Over zijn leven gaat de film en ik kan niet anders zeggen dan dat het een waar meesterwerk is geworden. Het is geen documentaire, maar een speelfilm die is gebaseerd op het boek dat Bauby heeft geschreven tijdens zijn ziekte. Hij heeft zijn gedachten met het knipperen van zijn oog kenbaar gemaakt aan een dame van een uitgeverij. Zij begon met het opzeggen van het alfabet en hij knipperde met zijn oog zodra de juiste letter voorbij kwam. Ik vind het schier onvoorstelbaar dat iemand in een dergelijke toestand zoveel wilskracht kan tonen. Ik ben Bauby zeer dankbaar hiervoor, want zijn boek heeft een belangrijke boodschap voor iedereen. Het laat je anders naar de wereld kijken en maakt duidelijk dat geluk en gezondheid je waardevolste bezit zijn.
Vaak hoor je dat het boek beter is dan de film, of andersom. Niet bij The Diving Bell and The Butterfly. De film is eerder een aanvulling op het boek en weet je op ongelofelijke wijze mee te slepen in de claustrofobische wereld van Bauby. Er is geexperimenteerd met de camera om de kijker het gevoel te geven hoe het is, om maar met een oog te kunnen zien vanuit een starre, liggende positie. Artsen en verpleegsters vliegen van hot naar her en zijn soms maar half te zien, omdat ze zich deels buiten het blikveld van Bauby bevinden. Op andere momenten vult een gezicht het hele doek, omdat het slechts enkele centimeters van zijn gezicht is verwijderd.
Bauby stierf slechts enkele dagen nadat zijn boek verscheen. Toeval? Ik denk het niet. In het laatste hoofdstuk vraagt hij zich af of er op deze wereld een sleutel is die zijn duikersklok kan openen. Hij meent dat hij die sleutel ergens anders moet zoeken en maakt zich klaar om op zoek te gaan.



Mijn waardering: ★★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top

Berlijnse Notities - The Kills live im Maria

Ik heb mijn blog een beetje verwaarloosd de laatste tijd. Soms heb ik er te weinig tijd voor. Er is ook altijd wel weer wat te doen. Leuk natuurlijk, om over te schrijven, maar je moet er dan wel voor gaan zitten. Dat lukt helaas niet altijd.
Een optreden van The Kills heeft me echter weer de nodige energie gegeven om een posting te plaatsen. Anderhalve week geleden speelde dit Britse tweemansvrouws bandje in de bekende Berlijnse club Maria am Ostbahnhof (ook wel Maria am Ufer genoemd) en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was. De omstandigheden waren niet ideaal, aangezien de Maria een ietwat vreemde ruimtelijke indeling heeft, waardoor slechts een fractie van het publiek het podium kan zien. Bovendien was het publiek vrij mat. Allemaal hippe mensen die voornamelijk bezig waren cool te zijn.
The Kills couldn‘t care less. Ze reageerden in eerste instantie even mat, met een slappe versie van hun hit U.R.A. Fever. Maar daarna gingen alle remmen los. Bij The Kills wel te verstaan. Ik geloof dat ik en mijn metgezellen de enige waren die hebben gedanst. De rest bleef, nou ja, gereserveerd. Dat vond ik vreemd, aangezien de vonken er bij The Kills vanaf vliegen.
Snelle nummers a la de Pixies, zoals M.E.X.I.C.O., What New York Used to Be en Alphabet Pony, werden afgewisseld met meer electro-getinte nummers als Cheap and Cheerful en Getting Down. Het knetterde behoorlijk tussen Jamie Hince en Alison Mosshart. Wanneer je niet zou weten dat Hince het met Kate Moss doet, dan zou je bijna denken dat zijn avances op het podium echt zijn. Tussen de nummers door liep Mosshart als een caged tiger rond, klaar om haar energie in het volgende nummer te laten exploderen. Hierdoor kreeg het optreden iets ruigs en dierlijks.
Ik zag dat The Kills nog niet in Nederland waren, dus hou ze in de gaten.

New York Diaries – Osang’s timing

Sommige mensen hebben er een neus voor, om op het juiste moment op de juiste plek te zijn. De Duitse schrijver en journalist Alexander Osang is zo iemand. In zijn boek 89 verbindt hij de twee belangrijkste politieke gebeurtenissen in zijn leven, namelijk de val van de Berlijnse Muur en de aanslag op het WTC in New York.
Osang is een Berliner en bovendien een Ossi en was dus in Berlijn toen de Muur werd geopend. Weliswaar lag hij op de avond van 9 november in zijn bed toen de eerste Trabantjes West-Berlijn binnenpruttelden, maar in de volgende dagen en weken was hij er getuige van hoe zijn land langzaam ophield te bestaan. Hij was er niet rouwig om. Nooit had hij gedacht dat het voor hem uitgestippelde pad binnen de DDR in een y-splitising zou veranderen die hem toegang tot de rest van de wereld zou verschaffen.
In 1999 vertrok hij naar New York en leefde zeven jaar lang in het lieflijke Park Slope in Brooklyn. Zijn kantoor lag in Manhattan en op 11 september 2001 bevond hij zich daarom opnieuw in het centrum van de wereld. Dit keer was hij klaarwakker. In plaats van weg te rennen, werd hij letterlijk door de plek des onheils aangetrokken en zag de tweede toren van het WTC vlak voor zijn ogen in elkaar storten. Iemand duwde hem op tijd een kelder in anders had hij het misschien niet eens na kunnen vertellen.
Wat ons betreft, heeft de uitgave van zijn nieuwe roman Lennon ist tot ook weer met timing te maken. Dit keer is de uitgave van het boek echter niet met een belangrijke politieke gebeurtenis verbonden, maar met iets dat alleen van betekenis was voor onszelf. Het beschrijft New York precies zoals wij het hebben beleefd. Lennon ist tot werd vlak voor ons bezoek aan New York uitgegeven en wij ontdekten het meteen na terugkomst. Daar zijn we blij om, want hierdoor heeft het ons beeld van de stad niet mee bepaald, maar bevestigd. Deze gelukkige samenloop van omstandigheden heeft onze herinneringen aan New York nog dierbaarder gemaakt. Dankzij Osang zijn ze in boekvorm verkrijgbaar, waardoor ze niet meer alleen in ons hoofd bestaan, maar voor iedereen toegankelijk zijn.
Twee weken geleden hebben we Osang in levende lijve ontmoet toen hij in het Brecht-Haus in Berlin-Mitte voorlas uit zijn nieuwe roman. Als een stel groupies hingen we aan zijn lippen en na afloop schoven we met een rood hoofd een stapel eigen werk onder zijn neus, dat hij – symphatiek als hij is – braaf heeft gesigneerd. Ik heb me afgevraagd waarom we zo zenuwachtig waren toen we oog in oog met hem stonden. Zo beroemd is hij helemaal niet. Ik denk dat het te maken heeft met de diepe gevoelens en emoties die New York in ons heeft losgemaakt en die nu door iemand in woorden zijn gevat. Ik beleefde in Brooklyn – om precies te zijn in Coney Island – één van de mooiste dagen van mijn leven en toen Osang naar aanleiding van een vraag van mij vertelde hij dat hij heel gelukkig was geweest in Brooklyn, raakte dat bij mij een gevoelige snaar. Ik ervaar dat als iets heel bijzonders en het is spannend om de persoon te ontmoeten die dit allemaal heeft bewerkstelligd.

Soms heeft Osang ook pech. Bij de laatste grote stroomuitval in New York in 2003 was hij even niet in de stad. Toch bleef hij niet met lege handen achter. Naar eigen zeggen stortte er op die bewuste dag voor zijn ogen een gevel van een gebouw in. Beter iets dan niets.

Leestip - Kurt Köpruner‘s Balkan-offensief, of waarom Kosovo er geen recht op heeft als staat erkend te worden

Voor wie wil begrijpen waarom Belgrado brandt, is Reisen in das Land der Kriege - Erlebnisse eines Fremden in Jugoslawien van de Oostenrijkse zakenman Kurt Köpruner absoluut een must. Het boek onderscheidt zich van alle andere literatuur die er in de afgelopen jaren over de Balkanoorlogen is verschenen, omdat het een beeld schetst dat haaks op de heersende opvattingen staat. Ik heb me tot voor kort nooit zo beziggehouden met de situatie op de Balkan en was er daarom niet van op de hoogte dat de hele wereld Servië als de aanstichter van alle kwaad ziet. Ook wist ik niet dat er een Amerikaans bedrijf namens Ruder Finn is, dat bewust en in opdracht van onafhankelijkheidsgezinde partijen in Kroatië (en later ook in Kosovo) de media en daarmee de algemene opinie heeft gemanipuleerd om een anti-Servische houding te creëeren. Een topman binnen Ruder Finn gaf dit onomwonden toe in een gesprek met de Fransman Jacques Merlino. Zoals Ruder Finn op haar eigen homepage middels een citaat van Anthony Bouza echter aangeeft steekt er achter elk simpel probleem een complexe realiteit.
Dat de waarheid inderdaad niet zo eenvoudig is als Ruder Finn en de media ons willen doen geloven, toont Köpruner met behulp van betrouwbare bronnen en op grond van honderden gesprekken met Serviërs, Kroaten, Slovenen en andere ex-Joegoslaven overtuigend aan. Ook heeft hij zich tijdens talloze bezoeken aan de regio een eigen beeld kunnen vormen van wat zich werkelijk op de Balkan afspeelde.
Let op, Köpruner wil geenszins de misdaden van de Serviërs bagatelliseren. Eerder rukt hij de duistere kanten van de andere Joegoslavische volkeren in het licht om zo een completer beeld te schetsen. Köpruner komt tot de conclusie dat alle partijen schuld hebben aan hetgeen er op de Balkan is gebeurd. Wat bijvoorbeeld bij veel mensen niet bekend is, is dat er kort voor de onafhankelijkheid van Kroatië een sterke opleving plaatsvond van de vroegere fascistische Ustasa-beweging en dat uitgerekend Duitsland deze beweging ondersteunde in haar streven naar onafhankelijkheid. Dat veel Serviërs hieronder hebben geleden valt zelden ergens te lezen.
Ook wordt uit Köpruners boek duidelijk dat Kosovo een oer-Servische regio is, waar zich in de loop der tijd steeds meer Albaniërs hebben gevestigd. Deze willen nu puur op basis van het feit dat ze in aantal een meerheid vormen onafhankelijk worden van Servië. Om even een simpele vergelijking te trekken die niet eens zo onrealistisch is. Het aantal Turken in Berlijn neemt sterker toe dan het aantal Duitsers. Stel nu dat er over 50 jaar meer Turken in Berlijn leven dan Duitsers en die Turken op grond van hun meerderheid binnen de grenzen van de stad een onafhankelijke staat uitroepen. Hoe zou Duitsland of de internationale gemeenschap hierop reageren?
En om de situatie nog wat verder toe te spitsen. Zouden andere landen deze eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring ondersteunen, wanneer deze afkomstig was van een terroristische organisatie? De USA beschouwde de UÇK tot voor enige jaren als terroristen, maar is inmiddels van mening veranderd. Het Kosovo Bevrijdingsleger heeft talloze Serviërs verdreven of vermoord. Tot op de dag van vandaag kunnen Serviërs niet zonder bescherming van KFOR in Kosovo leven. Hierover wordt in de media nauwelijks met een woord gerept.
Köpruner‘s boek maakt duidelijk hoezeer er met twee maten wordt gemeten als het om de oorlogen op de Balkan en de strijd tegen het terrorisme gaat. Landen als de VS en Duitsland hebben zich ongeloofwaardig gemaakt met de erkenning van Kosovo. Ze hebben de VN en de NATO uitgehold omwille van .... ja omwille van wat eigenlijk? Na het lezen van Reisen in das Land der Kriege kon ik alleen maar bitter vaststellen dat we met z‘n allen de weg goed kwijt zijn op deze wereld. Ook wij Europeanen en dat is meer dan triest.

Mijn waardering: ★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top



Het boek is momenteel helaas alleen in het Duits, Servisch en Japans beschikbaar. Wie Duits in woord en geschrift beheerst, kan het zonder al te veel moeite lezen. Het is overzichtelijk ingedeeld en levendig en toegankelijk geschreven.

Record Mania - In Noorwegen leiden alle wegen naar Washington

Zo nu en dan vraag ik me wel eens af hoeveel prachtige muziek er onontdekt blijft en door mij ongehoord zal blijven. En of dat erg is.
Soms denk ik van wel. Dan stel ik me voor hoe het leven bijvoorbeeld zou zijn zonder Elliott Smith. Er gaat geen week voorbij zonder een keer naar Figure 8 te luisteren dat hoog in mijn top 10 van favoriete albums staat. Smith is geen onbekende, maar ook niet megaberoemd. Ik had in ieder geval nog nooit van hem gehoord. Niet dat dat nou wat wil zeggen, maar toch. Ik ben ook geen absolute nul wat muziek betreft. De gedachte dat ik de muziek van Elliott Smith misschien wel nooit zou hebben leren kennen als er geen gekke Belg tegenover mij had gezeten op mijn werk, die me op een dag een USB stickje gaf met Figure 8 erop, vind ik toch redelijk ondraaglijk.
Aan de andere kant denk ik dat het ook niet tragisch is dat me het een en ander ontgaat. Je kunt niet alles kennen. Bovendien waardeer je dan misschien meer datgene dat je bij toeval in je schoot krijgt geworpen. Zoals bijvoorbeeld het debuutalbum A New Order Rising van Washington, drie milchbubis uit het koude, Noorse Tromsø. Wanneer je de knaapjes zo ziet, dan verwacht je niet hoe groots de muziek is die ze maken. Wie naar A New Order Rising luistert, hoort een waar meesterwerk. Elk nummer is een juweel. De stem van zanger Rune Simonsen gaat door merg en been, strijkertjes en steel guitars snijden in je ziel en een zeurderig orgeltje zorgt voor kippenvel. Washington weet als geen ander muzikaal uitdrukking te geven aan de stemmingen waarin een mens kan vervallen. Melancholie en weemoed worden afgewisseld door woede en verdriet, zoals in het krachtige, maar tegelijkertijd breekbare Black Wine. Wat een nummer. En dat orgel! Ruim acht minuten hield het handjevol mensen in de Magnet Club in Berlijn de adem in en luisterde aandachtig naar dit schitterende stuk muzikale poëzie. Washington overtuigt namelijk niet alleen op de plaat, maar ook live. Na elk nummer haalde de band een daverend applaus binnen en stal met het ene na het andere nummer de harten van alle aanwezigen. Hun optreden vorig jaar april was één van mijn lievelingsconcerten. En dat zomaar op een ordinaire maandag. Halleluja.
Thuis luister ik het liefst op regenachtige zondagmiddagen naar Washington, wanneer het al een beetje donker begint te worden. Met een paar lampjes aan staar ik dan naar het plafond en laat me meevoeren door prachtige nummers als A long poem about the acts of heroes and gods of Bluebird. Bij Velvet Room krijg ik het gevoel, me diep onder water te bevinden. Luchtbellen stijgen omhoog naar het wateroppervlak. Verder is alles vredig. Het liefst zou ik op de zeebodem willen blijven zitten en me willen verliezen in herinneringen aan voorbije tijden, die door deze nummers worden opgeroepen. Maar dan breekt opeens de zon door. Het opgewekte Landslide is zo fris als de eerste lentedag en door het spannende, tegendraadse Riverrun by night krijg ik zin om naar de oppervlakte te schieten en nieuwe horizonten te ontdekken.
Het tweede album Astral Sky is met dezelfde ingrediënten gemaakt, maar is geenszins een kopie van A New Order Rising. Ook de nummers op deze plaat zijn weer stuk voor stuk van hoge kwaliteit, zoals het rustige The Stand of het ingetogen Each and Everyone. Astral Sky is misschien iets sneller, iets gedrevener dan A New Order Rising. Met het wilde en onbeteugelde Vaults toont de band een hele nieuwe kant van zichzelf. Dat maakt nieuwsgierig naar meer.
Tot mijn grote vreugde werkt Washington alweer aan nieuwe nummers. Zou het de kou en de duisternis in het hoge Noorden zijn die inspireert, of juist de terugkomst van het licht en de warmte? Misschien is er gewoon ook wel niks te doen boven de poolcirkel en is het de verveling die het beste uit deze jongens naar boven haalt. Hoe het ook zij, het noorderlicht schijnt een lichtje op Washington en ik hoop dat het nooit dooft.

Mijn waardering: ★★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top



Luister zelf naar Washington op My Space. Of kijk naar Boulder on the brink live at the Bukta Festival.

Stories from Down Under - Australië zegt SORRY

Op 13 februari 2007 heeft de Australische premier Kevin Rudd in het parlement officieel SORRY gezegd tegen de Aboriginal bevolking van Australië. Luister hier naar de speech die hij gisteren hield.

Rudd had voor de verkiezingen in november 2007 al aangekondigd de verontschuldigingen uit te willen spreken, wanneer zijn partij Labor zou winnen. Indigenous Affairs minister Jenny Macklin stelde uitdrukkelijk dat:

"The apology will be made on behalf of the Australian government and does not attribute guilt to the current generation of Australian people"

Voormalig premier John Howard heeft altijd geweigerd de verontschuldigingen uit te spreken, omdat hij van mening was dat de huidige generatie niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor de misstanden in het verleden. Dat een verontschuldiging toch uitgesproken kan worden, bewijst Rudd nu. Veel Australiërs zijn van mening dat het de hoogste tijd was geworden om sorry te zeggen. De kloof tussen blank en zwart is enorm groot en kan volgens velen pas gedicht worden, wanneer officieel wordt erkend dat de Aboriginal bevolking jarenlang heeft geleden onder het beleid van de overheid. Natuurlijk is het nog maar de vraag of er op deze woorden ook daden zullen volgen. Aboriginal leider Noel Pearsson is pessimistisch. Hij zei dat:

"Blackfellas will get the words, the whitefellas keep the money"

Veel Aboriginal leiders zijn echter blij met de verontschuldigingen. Professor Mick Dodson, directeur van het National Centre for Indigenous Studies aan de Australian National University, stelde dat:

" I think it's an enormous moment for us"

Dodson en vele andere zien de verontschuldigingen echter als één kant van de medaille. Compensatie voor het toegevoegde leed is de andere. Dodson stelt dat:

Denying compensation isn't really a decent way out - it's far too negative a way to respond to these people whose pain and suffering is very well known."

Andere reacties van Aboriginals waren:

"It's wonderful that it's happening. Is it going to stay?"

"The apology will make a difference through pride, through being able to hold your shoulders a little bit more square, and walk with an understanding that we've been apologised to. But how long has it taken, you know?"

"I guess today I was almost crying that somebody actually apologised and accepted responsibility and undertook to address those very concerning issues that prevail in aboriginal communities.”

"I heard Kevin Rudd say the words and personally I accept his apology... It is just one word but it's something that we've waited to hear for a long time and 'sorry' does mean a hell of a lot to the stolen generations."

Sinds een aantal jaren houd ik me intensief bezig met de jonge geschiedenis van Australië en de gevolgen ervan voor de oorspronkelijke bevolking. Ik ben enorm geroerd door Rudd's woorden. Net als veel Aboriginals ben ik blij en sceptisch tegelijk. Blij omdat de stap eindelijk is gezet. Dat is een goed teken; een eerste begin. Sceptisch omdat nog moet blijken wat deze stap in de praktijk werkelijk betekent. Australië heeft zich in het verleden inzake Indigenous Affairs nu niet echt van een goede kant laten zien. Na de duistere Howard era is er echter voor het eerst weer hoop voor de toekomst. Reden voor een feestje, denk ik!

Berlijnse Notities - Stad in Beweging

Onlangs zag ik in het mooie Deutsches Historisches Museum de fototentoonstelling Eye on Time van Michael Ruetz. De fotograaf heeft gedurende een periode van ruim 10 jaar diverse plekken in Berlijn gefotografeerd en de exacte geografische coördinaten genoteerd. Met tussenpozen van enkele jaren is hij naar de plaatsen teruggekeerd en heeft ze opnieuw op de gevoelige plaat vastgelegd. Het resultaat is een spannende weergave van de vele veranderingen die deze stad sinds de val van de muur heeft doorgemaakt en nog doormaakt. Berlijn is altijd in beweging, is een vaak gehoorde uitspraak en de beelden van Ruetz onderstrepen dit nog een keer.
Door de tentoonstelling kreeg ik regelrecht zin om een aantal oude foto’s op te snorren die ik zelf in deze periode heb gemaakt, en de hierop afgebeelde plaatsen nog eens te bezoeken en te fotograferen.
Mijn foto’s zijn geen kunstwerken. Het zijn de impressies van een twintigjarige die diep onder de indruk was van Berlijn en haar turbulente geschiedenis. Van fotograferen had en heb ik nog steeds geen kaas gegeten. Maar het is mijn persoonlijke “Eye on Time” en het was spannend en leuk om nog een keer terug te gaan in de tijd en een aantal momenten uit het verleden weer levendig voor de geest te halen.


Schlossplatz met blik op Staatsoper en Zeughaus 1991 © balanda


Schlossplatz 2007 © balanda


Marx-Engels Forum met Palast der Republik op de achtergrond 1991
© balanda


Marx-Engels Forum met restanten van Palast der Republik op de achtergrond 2007 © balanda


Brandenburger Tor met blik op Oost-Berlijn 1991 © balanda


Brandenburger Tor met blik op Oost-Berlijn 2007 © balanda


Op het dak van de Reichstag met blik op Oost-Berlijn 1999 © balanda


Op het dak van de Reichstag met blik op Oost-Berlijn 2007 © balanda


Voormalig grensgebied omgeving Potsdamerplatz met blik op Reichstag en Brandenburger Tor 1993 © balanda


De plek waar ik in 1993 stond heet nu In den Ministergärten 2007
© balanda


Gefotografeerd vanuit een wachttoren aan de Schiffbauerdamm 1992 © balanda


Schiffbauerdamm (de wachttoren is er niet meer) 2007 © balanda


Voormalig grensgebied aan de Schiffbauerdamm 1992 © balanda


Op de plek waar ik in 1992 stond bevindt zich nu het Bundes Presse Strand 2007 © balanda


Muurrestanten aan de Schiffbauerdamm tegenover de Reichstag 1991 © balanda


Marie-Elisabeth-Lüders-Haus (Bundestagsbibliothek) op exact dezelfde plek aan de Schiffbauerdamm 2007 © balanda


Muurrestanten in het Marie-Elisabeth-Lüders-Haus 2007 © balanda