Leestip - Kurt Köpruner‘s Balkan-offensief, of waarom Kosovo er geen recht op heeft als staat erkend te worden

Voor wie wil begrijpen waarom Belgrado brandt, is Reisen in das Land der Kriege - Erlebnisse eines Fremden in Jugoslawien van de Oostenrijkse zakenman Kurt Köpruner absoluut een must. Het boek onderscheidt zich van alle andere literatuur die er in de afgelopen jaren over de Balkanoorlogen is verschenen, omdat het een beeld schetst dat haaks op de heersende opvattingen staat. Ik heb me tot voor kort nooit zo beziggehouden met de situatie op de Balkan en was er daarom niet van op de hoogte dat de hele wereld Servië als de aanstichter van alle kwaad ziet. Ook wist ik niet dat er een Amerikaans bedrijf namens Ruder Finn is, dat bewust en in opdracht van onafhankelijkheidsgezinde partijen in Kroatië (en later ook in Kosovo) de media en daarmee de algemene opinie heeft gemanipuleerd om een anti-Servische houding te creëeren. Een topman binnen Ruder Finn gaf dit onomwonden toe in een gesprek met de Fransman Jacques Merlino. Zoals Ruder Finn op haar eigen homepage middels een citaat van Anthony Bouza echter aangeeft steekt er achter elk simpel probleem een complexe realiteit.
Dat de waarheid inderdaad niet zo eenvoudig is als Ruder Finn en de media ons willen doen geloven, toont Köpruner met behulp van betrouwbare bronnen en op grond van honderden gesprekken met Serviërs, Kroaten, Slovenen en andere ex-Joegoslaven overtuigend aan. Ook heeft hij zich tijdens talloze bezoeken aan de regio een eigen beeld kunnen vormen van wat zich werkelijk op de Balkan afspeelde.
Let op, Köpruner wil geenszins de misdaden van de Serviërs bagatelliseren. Eerder rukt hij de duistere kanten van de andere Joegoslavische volkeren in het licht om zo een completer beeld te schetsen. Köpruner komt tot de conclusie dat alle partijen schuld hebben aan hetgeen er op de Balkan is gebeurd. Wat bijvoorbeeld bij veel mensen niet bekend is, is dat er kort voor de onafhankelijkheid van Kroatië een sterke opleving plaatsvond van de vroegere fascistische Ustasa-beweging en dat uitgerekend Duitsland deze beweging ondersteunde in haar streven naar onafhankelijkheid. Dat veel Serviërs hieronder hebben geleden valt zelden ergens te lezen.
Ook wordt uit Köpruners boek duidelijk dat Kosovo een oer-Servische regio is, waar zich in de loop der tijd steeds meer Albaniërs hebben gevestigd. Deze willen nu puur op basis van het feit dat ze in aantal een meerheid vormen onafhankelijk worden van Servië. Om even een simpele vergelijking te trekken die niet eens zo onrealistisch is. Het aantal Turken in Berlijn neemt sterker toe dan het aantal Duitsers. Stel nu dat er over 50 jaar meer Turken in Berlijn leven dan Duitsers en die Turken op grond van hun meerderheid binnen de grenzen van de stad een onafhankelijke staat uitroepen. Hoe zou Duitsland of de internationale gemeenschap hierop reageren?
En om de situatie nog wat verder toe te spitsen. Zouden andere landen deze eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring ondersteunen, wanneer deze afkomstig was van een terroristische organisatie? De USA beschouwde de UÇK tot voor enige jaren als terroristen, maar is inmiddels van mening veranderd. Het Kosovo Bevrijdingsleger heeft talloze Serviërs verdreven of vermoord. Tot op de dag van vandaag kunnen Serviërs niet zonder bescherming van KFOR in Kosovo leven. Hierover wordt in de media nauwelijks met een woord gerept.
Köpruner‘s boek maakt duidelijk hoezeer er met twee maten wordt gemeten als het om de oorlogen op de Balkan en de strijd tegen het terrorisme gaat. Landen als de VS en Duitsland hebben zich ongeloofwaardig gemaakt met de erkenning van Kosovo. Ze hebben de VN en de NATO uitgehold omwille van .... ja omwille van wat eigenlijk? Na het lezen van Reisen in das Land der Kriege kon ik alleen maar bitter vaststellen dat we met z‘n allen de weg goed kwijt zijn op deze wereld. Ook wij Europeanen en dat is meer dan triest.

Mijn waardering: ★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top



Het boek is momenteel helaas alleen in het Duits, Servisch en Japans beschikbaar. Wie Duits in woord en geschrift beheerst, kan het zonder al te veel moeite lezen. Het is overzichtelijk ingedeeld en levendig en toegankelijk geschreven.

Record Mania - In Noorwegen leiden alle wegen naar Washington

Zo nu en dan vraag ik me wel eens af hoeveel prachtige muziek er onontdekt blijft en door mij ongehoord zal blijven. En of dat erg is.
Soms denk ik van wel. Dan stel ik me voor hoe het leven bijvoorbeeld zou zijn zonder Elliott Smith. Er gaat geen week voorbij zonder een keer naar Figure 8 te luisteren dat hoog in mijn top 10 van favoriete albums staat. Smith is geen onbekende, maar ook niet megaberoemd. Ik had in ieder geval nog nooit van hem gehoord. Niet dat dat nou wat wil zeggen, maar toch. Ik ben ook geen absolute nul wat muziek betreft. De gedachte dat ik de muziek van Elliott Smith misschien wel nooit zou hebben leren kennen als er geen gekke Belg tegenover mij had gezeten op mijn werk, die me op een dag een USB stickje gaf met Figure 8 erop, vind ik toch redelijk ondraaglijk.
Aan de andere kant denk ik dat het ook niet tragisch is dat me het een en ander ontgaat. Je kunt niet alles kennen. Bovendien waardeer je dan misschien meer datgene dat je bij toeval in je schoot krijgt geworpen. Zoals bijvoorbeeld het debuutalbum A New Order Rising van Washington, drie milchbubis uit het koude, Noorse Tromsø. Wanneer je de knaapjes zo ziet, dan verwacht je niet hoe groots de muziek is die ze maken. Wie naar A New Order Rising luistert, hoort een waar meesterwerk. Elk nummer is een juweel. De stem van zanger Rune Simonsen gaat door merg en been, strijkertjes en steel guitars snijden in je ziel en een zeurderig orgeltje zorgt voor kippenvel. Washington weet als geen ander muzikaal uitdrukking te geven aan de stemmingen waarin een mens kan vervallen. Melancholie en weemoed worden afgewisseld door woede en verdriet, zoals in het krachtige, maar tegelijkertijd breekbare Black Wine. Wat een nummer. En dat orgel! Ruim acht minuten hield het handjevol mensen in de Magnet Club in Berlijn de adem in en luisterde aandachtig naar dit schitterende stuk muzikale poëzie. Washington overtuigt namelijk niet alleen op de plaat, maar ook live. Na elk nummer haalde de band een daverend applaus binnen en stal met het ene na het andere nummer de harten van alle aanwezigen. Hun optreden vorig jaar april was één van mijn lievelingsconcerten. En dat zomaar op een ordinaire maandag. Halleluja.
Thuis luister ik het liefst op regenachtige zondagmiddagen naar Washington, wanneer het al een beetje donker begint te worden. Met een paar lampjes aan staar ik dan naar het plafond en laat me meevoeren door prachtige nummers als A long poem about the acts of heroes and gods of Bluebird. Bij Velvet Room krijg ik het gevoel, me diep onder water te bevinden. Luchtbellen stijgen omhoog naar het wateroppervlak. Verder is alles vredig. Het liefst zou ik op de zeebodem willen blijven zitten en me willen verliezen in herinneringen aan voorbije tijden, die door deze nummers worden opgeroepen. Maar dan breekt opeens de zon door. Het opgewekte Landslide is zo fris als de eerste lentedag en door het spannende, tegendraadse Riverrun by night krijg ik zin om naar de oppervlakte te schieten en nieuwe horizonten te ontdekken.
Het tweede album Astral Sky is met dezelfde ingrediënten gemaakt, maar is geenszins een kopie van A New Order Rising. Ook de nummers op deze plaat zijn weer stuk voor stuk van hoge kwaliteit, zoals het rustige The Stand of het ingetogen Each and Everyone. Astral Sky is misschien iets sneller, iets gedrevener dan A New Order Rising. Met het wilde en onbeteugelde Vaults toont de band een hele nieuwe kant van zichzelf. Dat maakt nieuwsgierig naar meer.
Tot mijn grote vreugde werkt Washington alweer aan nieuwe nummers. Zou het de kou en de duisternis in het hoge Noorden zijn die inspireert, of juist de terugkomst van het licht en de warmte? Misschien is er gewoon ook wel niks te doen boven de poolcirkel en is het de verveling die het beste uit deze jongens naar boven haalt. Hoe het ook zij, het noorderlicht schijnt een lichtje op Washington en ik hoop dat het nooit dooft.

Mijn waardering: ★★★★★

★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top



Luister zelf naar Washington op My Space. Of kijk naar Boulder on the brink live at the Bukta Festival.