Het podium van de Magnet Club is zo klein dat Black en zijn bandleden Erik Penny, Ht Heartache en Constance Baker zich half struikelend een weg naar de microfoons moesten banen. Een beetje onbeholpen zochten ze hun plek en keken een beetje verlegen en onzeker de zaal in. Met het openingsnummer Today is not the day (to f#@k with me) werd echter snel duidelijk dat Black geen beginneling is. Met zijn schitterende stem die soms krachtig, dan weer zacht, bijna fluisterend klinkt, heeft hij het publiek snel in zijn ban. Wat volgt zijn schitterende vertolkingen van een groot aantal nummers van zijn laatste nieuwe album, zoals Out on the Amsterdam, Hurrah hurrah hurrah, hurray hurray en het hitje Little Prince town, dat, begeleid door de fragiele stemmen van Heartache en Baker, sterk aan een Franse chanson uit de zeventiger jaren doet denken. Tussendoor speelt hij een aantal nummers van zijn vorige album Autumn Days, waarvan met name Long Beach (It‘s a miracle) indruk maakt. In zijn enthousiasme stoot Black tijdens het zingen van dit prachtige lied een fles bier om die bijna zijn aparatuur ruineert. Met humor breekt hij het nummer af, veegt alles met een handdoek schoon en pakt de draad weer op, daar waar hij hem heeft laten liggen.
Black heeft niet meer dan een gitaar nodig om te overtuigen. De songs worden hier en daar nog een beetje opgesierd met een xylofoon of tamboerijn en bij het schitterende Cadillac tears mag Erik Penny met zijn laptop een mooie atmosferische sound toevoegen. Meer is niet nodig.
Na een tiental nummers verdwijnen zijn companen achter de coulissen en grijpt Black naar de steel guitar. In zijn eentje speelt hij overtuigend en vol hartstocht een drietal nummers waaronder een spannende, sterk vervreemde interpretatie van Paranoid van Black Sabbath. Als toegift speelt hij Femme Fatale van Velvet Underground en bekent dat hij deze song graag zou hebben geschreven. Daarbij hoeft Gus Black zich helemaal niet te schamen. Zijn songs hebben minstens zoveel kracht en uitstraling en ik ben zeker dat Nico graag in zijn achtergrondkoortje zou hebben gezongen. Go Gus!
