Soms is het moeilijk kiezen in Berlijn. Maandagavond had ik de keuze tussen de Dalai Lama en Polly Jean. Hoewel ik de Tibetaanse leider graag had toegehoord, ben ik blij dat ik naar die andere grootheid ben gaan luisteren. Je kunt nou eenmaal niet alles hebben, en als muziekliefhebber een uniek optreden van dit genie te missen is simpelweg „out of the question“.
Het was geen gewoon concert. Geen zweterig zaaltje of een karakterloze poptempel, geen vrachtwagens met entourage, geen roadies die uren nodig hebben om de set op te bouwen. Niets van dat alles. Alleen zij. Polly Jean Harvey. Helemaal in haar uppie op het grote podium van het Friedrichstadtpalast. Links een piano, rechts een orgeltje en een drumcomputer en achter haar een paar gitaren. Meer had ze niet nodig om het publiek te betoveren.
Ze speelde bijna alleen maar nummers van Dry, Rid of me en To bring you my love en van haar laatste plaat White Chalk. Qua stijl zijn de vroegere platen niet te vergelijken met White Chalk, maar voor de 38-jarige PJ Harvey hebben ze wel degelijk zeer veel met elkaar gemeen. In tegenstelling tot haar tussenliggende platen was ze bij het maken van deze vier albums namelijk compromisloos, waardoor ze haar meest dierbare werken zijn geworden.
Ze heeft aangegeven nooit meer een plaat te willen maken, waarbij ze compromissen moet sluiten en die dus niet 100% vertegenwoordigt wat zij wil. Ook heeft ze besloten niet meer eindeloos op toernee te gaan, maar per land nog maar één concert te willen geven. Dat is vervelend voor de fans, maar het resultaat is dat wat ik maandagavond heb gezien. Een onvergetelijk optreden, zo intens, hoogwaardig en onvergetelijk, zoals ik zelden heb meegemaakt. Nummers als The Devil, White Chalk en Grow Grow Grow bezorgden me kippevel, terwijl het gitaargerammel van To bring you my love en Down by the water door merg en been ging. Daarbij bleef PJ zelf verbazingwekkend rustig. Gekleed in een een lange, zwarte jurk maakte ze een rondgang langs de aanwezige instrumenten en zong haar hart uit haar lijf alsof het niks was. Ze was zelfverzekerd en had duidelijk alles onder controle. Ik denk dat dat nog de meeste indruk op mij heeft gemaakt. Een vrouw aan het werk te zien die haar onafhankelijkheid heeft weten te bewaren in de harde muziekwereld en hierdoor in staat is om niet alleen zichzelf, maar ook anderen iets werkelijk moois te geven.
Mijn waardering: ★★★★★
★ prut ★★ gaat wel ★★★ aardig ★★★★ wow ★★★★★ top
