Berlijnse Notities - De waarheid heeft het zwaar bij Connie Palmen

Dinsdagavond was Connie Palmen te gast in het qua architectuur interessante Haus Hardenberg in Berlijn. Ze was even in de hoofdstad om voor te lezen uit haar nieuwe boek Lucifer en natuurlijk was ik erbij. Ik hou van Connie Palmen. Ze is mijn favoriete schrijfster. Ik vind echter niet alleen haar boeken geweldig, maar zie haar ook graag live. Met haar valt er altijd wat te lachen en daarnaast heeft ze veel interessante dingen te vertellen. Zo ook dinsdag.
Als eerste merkt ze op dat ze zich langzaam schaamt voor die eeuwige foto van haar die elke keer weer op de achterkant van haar boeken wordt afgedrukt (zie hieronder). Niemand herkent me nog, zegt ze. Die foto is minstens vijftien jaar oud. "Ik moet echt eens met mijn uitgevers gaan praten" zo meent Palmen. Dan zet ze haar bril op en slaat haar boek open.
Licht aangeschoten - die indruk heb ik tenminste - leest ze ongeveer een uur voor uit Lucifer. Het handelt over de componist Lucas Loos wiens vrouw Clara tijdens een vakantie in Griekenland in een metersdiepe afgrond valt en daarbij om het leven komt. Als snel wordt er door vrienden en familie wild gespeculeerd over de dood van Clara. Werd ze door Lucas vermoord, was het een ongeluk of betrof het zelfmoord? De waarheid is ontnuchterend.
Waarheid en werkelijkheid, daarom draait het in Lucifer vooral, en Connie Palmen weet daarover aansluitend nog een aantal interessante dingen te vertellen. Bijvoorbeeld dat de waarheid steeds verder weg raakt, naarmate je probeert haar te benaderen. We denken dat we door het plaatsen van een camera in het huis van Jan Smit, de waarheid over deze Nederlandse zanger ervaren. In werkelijkheid is niets méér geregisseered dan Real Life TV. Bestaat er eigenlijk wel zoiets als de waarheid? En is waarheid behalve iets moois, niet ook iets gevaarlijks? Terroristen en extremisten menen de waarheid in pacht te hebben, en we weten allemaal waartoe dat leidt. In Connie Palmen's boeken leidt de waarheid een moeilijk bestaan.
Uiteraard had ik net als bij Alexander Osang, een aantal boeken mee om te laten signeren. Niet allemaal, want een deel had ze tijdens een lezing in Valkenburg in 2004 al van haar handtekening voorzien. Een vriend die mee was schoof haar zijn boek als eerste toe en raakte met haar in gesprek. "Oh, wat leuk, Nederlanders", was haar reactie. Natuurlijk kon ik het niet laten om te vermelden dat ik net als haar uit Limburg kom. "Echt, oet wellek dörp?" vroeg ze. "Oet Hael" was mijn antwoord. "Jao, det is dun bie" was haar reactie. En dat is de waarheid.